چرا نمی‌توانیم ضربه‌ی روانی را یک‌ بار برای همیشه فراموش کنیم؟ چرا مصرانه به ذهن ما می‌آید؟ پاسخ فروید اینه که ضربه‌ی روانی در قالب کابوس‌های ما برمی‌گرده تا بتوانیم اضطرابی را که هنگام ضربه‌ی روانی اصلی غایب بود رو تجربه کنیم. تمایل به تجربه‌ی مجدد ضربه‌ی روانی، یعنی بخواهیم اضطرابِ امروز رو جایگزین وحشتِ فلج‌کننده‌ی دیروز کنیم. در نهایت هیچ‌کدام از اتفاقات گذشته چه منصفانه باشند چه غیرمنصفانه هیچ‌وقت از بین نمی‌روند. به قول نازیو "من آن چیزی هستم که تکرارش می‌کنم" .
بارها حین تماشای فیلم گریه کردم، اما فقط یک‌بار هنگام خوندن کتاب گریه کردم اونم برای راسکولنیکفِ "جنایات و مکافات" داستایوفسکی بود! اولین تجربه‌ی گریه تو سالنِ تئاتر هم رسید به " فردا " .
نمایش فردا رو دوست داشتم چون خودم رو می‌دیدم که دارم از ناهشیاری فرار می‌کنم که تا همیشه پیشِ رویم هست. فردا از انتخاب اسم گرفته تا بازی و صحنه و طراحی لباس و موسیقی و غیره هوشمندانه بهش پرداخته شده. دست‌مریزاد.

خیال حوصله‌ی بحر می‌پزد هیهات
چه‌هاست در سر این قطره‌ی محال‌اندیش
خیال اگر نبود واقعیت زندگی ما را می‌سوزاند. خیال مامنی‌ست که احوال آدمی را در جهان خود می‌پذیرد. تخیل رنج عریان را، یا حل می‌کند یا تحمل‌پذیر. چرا که اگر تخیل با تفکر همراه شود پلی می‌شود برای خلق جهانی که رویاها رنگ واقعیت پیدا کنند. خیال‌پردازی بی‌کنشی نیست! اتفاقا واکنشی‌ست حیاتی و تمدن ساز. خیال خالقِ هنر است. به قول نیچه " اگر هنر نبود، واقعیت ما را خفه می‌کرد". همین خیال است که قوام قلم عارفی عزیز شده تا در نهایت متنی بسازد دل‌انگیز. او واقعیت بی‌رحم زمانه‌اش را براندازی می‌کند تا طرحی نو بیاندازد. طرحِ خلقِ رویایِ دنیایِ زندانِ بی‌زندانی! دست‌مریزاد جناب عارفی که مرده بدم زنده شدم. چشم‌های ما در دیدن زیبایی فقیرند از شنیدن شیدایی محروم‌اند. محرومیت از زیبایی ( تو متن معادلش رو زن قرار داده که الحق چه تساوی دقیقی) هر آدمی رو به شکنجه‌گر تبدیل می‌کنه!
گرم باز آمدی محبوبِ سیم اندام سنگین دل
گُل از خارم برآوردی و خار از پا ... دیدن ادامه ›› و پا از گِل
( بشنوید با صدای استاد شجریان در آلبوم آهنگِ وفا)
برای منی که همیشه تو رویا زندگی کردم دیدن این اثر و شنیدن ابیاتی که معمولا با آواز دلنشین استاد شجریان شنیده بودم مرا به خیالی وصل کرد که در آن انگار می‌کردم " حافظ است که به سوی باغ رکن‌آباد و گلگشت مصلی می‌رود و یا سعدی به طرف دامن صحرا و تماشای بهار که از دور سروده‌های خود را با چنین صدایی می‌شنود. چنان که در بیداد یا دستان و از تصور شگفتی و شعف بی‌حساب حضرتشان غرق در نور می‌شدم".
به خدا که حظ محض بردم از تماشای این اثرِ به غایت زیبا. وقتی گرجی و برهانی رو تو یک قاب دیدم یکی از رویاهام رنگی شد. بعضی از دوستان از زمان طولانی شکایت داشتند در حالیکه واسه من دقیقا مثل رویا سریع و زودگذر بود.
کوتاه کنم که به قول مولایِ ما
خوش‌تر آن باشد که سر دلبران
گفته آید در حدیث دیگران
.

فکر کنم 5 تا تخفیف وفاداری داشتم چرا نمونده؟

همیشه هر وقت صندلی خالی تو سالن می دیدیم با خودم می گفتم چطور ممکنه کسی بلیت تهیه کنه و نیاد آخه. باورم نمیشه اجرای آقای برهمنی که براش لحظه شماری می کردم رو خواب بمونم! همین قدر مسخره :) یه دنیا حسرت تا شروع سانس های جدید :(

مثلا ۲۰ سال بعد: " دهمین اجرا پس از لانچر ۵ " ... چه کاریه هر جا اسم پویا سعیدی هست، لانچر۵ رو هم به زور کنارش می‌ذارید!!! بابا خود نام پویا سعیدی شناسنامه‌ی اثره دیگه لازم نیست از آثارش استفاده کنید!
محمد برهمنی ۷ سال پس از " زندگی در تئاتر "
سید مساوات ۱۱ سال پس " خانه وا ده "
رها کنید

" نترسید! من حالم بدتر از این نمیشه "
هر از چندگاهی این دیالوگ صابر ابر تو فیلم درباره‌ی الی تو ذهنم مرور میشه و به خودم می‌گم زهی خیال باطل، حال بد هیچ انتهایی نداره و همیشه بدترین رخ می‌ده. به قول بدبین بزرگ اعصار شوپنهاور" امروز بد است و فردا بدتر خواهد شد تا آنچه بدتر است اتفاق افتد."
اینجا می‌نویسم تا ثبت بشه که من دیگه اجرای مونولوگ نخواهم دید! حتی اگه مرحوم سمندریان از خاک بلند بشن و کارگردان نمایش باشه! اسم این کارو نباید بذارن تئاتر این همون نمایش‌نامه خوانیه با نمک اضافی! البته از نظر من. هیچ چیز این اجرا برام جذاب نبود و فقط منتظر بودم تموم بشه. بازی آقای ابر هم خیلی معمولی بود همون بازی کوتاه و درخشان آقای ابر تو درباره‌ی الی به کل این اجرا می‌ارزید. خلاصه که من رفیق‌تونم مونولوگ نبینید:(

انگار توی خواب بودم و دیوید لینچ کارگردان خوابم باشه. در عین شلختگی و پراکندگی ، منسجم و منظم بود. انگار کن ابزورد و نهیلیسم پر شده باشه از معنا... کنتراست مطلق. دیدن هر پدیده و مفهومی در کنار ضدش و حتی تبدیل هر چیزی به ضد خودش همیشه برای من جذاب‌ترین بوده و این اثر جمع نقیضین بود. در آخر من رو به روی خودم قرار گرفتم! بی‌نهایت لذت بردم از دیدن این نمایش. دم پویا جان سعیدی گرم با اون قلم درخشان و ایده‌‌های خلاقش.
فقط یه چیزی مگه میشه با نیم ساعت تاخیر شروع بشه؟! من دیشب فکر می‌کردم استثنا پیش اومده ولی کامنت‌ها خلافش رو بهم ثابت کرد. اگر مشکل از عواملِ اجراست که عمیقا براشون متاسفم! اگر مشکل از سالن شهرزاده که من دو بار نمایش انسان/ اسب رو اونجا دیدم و مشکلی از این بابت نداشتم! به هر روی یه فکری به حال نام خودتون ( عوامل و سالن ) و شان مخاطبتون بکنید.
یاد احتمالات افتادم که بخاطر پنج دقیقه تاخیر اجازه‌ی ورود بهم ندادن. آخ علی شمس چقدر جای شما روی صحنه خالیه😞

همه چیز فرم است. در جدال میان فرم و محتوا چگونه بیان شدن محتواست که فرم را می‌سازد. مهم‌ترین مساله برای هنر فرم است. در این نمایش اندر نمایش اندر نمایش آنقدر فرم در خدمت محتواست که چشم‌، نیاز گوش را برای شنیدن بر طرف می‌کند.
نمایش پر از ایده‌های خلاقانه و البته زیباست. دستگاه سانسور این‌بار ناخواسته در خدمت هنر و هنرمند بوده! کارگردان هوش و نبوغش را برای دور زدن آن‌ها به کار بسته و در نهایت تبدیل به اثری کرده که هر میزانسن آن را می‌توان قاب کرد.
امیدوارم! این موجود پنجاه انسان / پنجاه اسب روزی آن یک لنگه کفش پاشنه‌ دارش را از پای در بیاورد و شیشه‌ی میان کله گرد‌ها و کله تیز‌ها را برای همیشه بشکند.
البته که " امید ، بزرگترین جنون انسان است "
ممنون از عوامل ، خدا قوت🙏

لطفا اگه کسی لیست آهنگ‌ها رو می‌دونه چیه اطلاع بده🙏

راجع‌به نمایش فعلا نظری ندارم جز عرض ارادت خدمت جناب گرجی نازنین. امیدوارم تحلیل نرن تا پایان اجراها.

خوشم که عمر گران‌مایه تباه نکردم
به جز هنر ندیدم! به جز گناه نکردم
دیدن سه‌گانه‌ی محمدبرهمنی عزیز افتخاری‌ست که در این عصرِ بی شکوهِ پُر شِکوِه نصیبم شد.
بخش ابتدایی نمایش کلاژی‌ حساب شده از کل اجراست. متری (هفت قانونی) که معیار سنجش و دقت است و قرار است راهنمای کارگردان باشند در نهایت دست و پاگیرش می‌کند و اهرمِ قدرت و سرمایه ، مایه‌ی سرخوردگی‌ش می‌شود. من رو یاد دیالوگ knowledge is power , power is power پیتر بیلیش و سرسی لنستر می‌ندازه.
ادغام کانسپت انتقام با ایده‌ی اولیه خیلی مورد پسند من نبود. کاش کارگردان فقط به اعمال قدرتِ سرمایه اکتفا می‌کرد.
بازیِ آقای گرجی نازنین به اندازه‌ای مسحور کننده هست که صرف نام ایشان در هر اثری کافی‌ست تا به تماشای چندباره‌اش بنشینی.
در نهایت لازمه بگم که دستانمان از هر شکوه معاصری خالیست و خدا رو شکر که چشمانمان روشن به نورِ ... دیدن ادامه ›› هنرِ شماست...
موفق باشید.
اما تیوال جان!!!!!!
تیوال یه جوری شده که وقتی می‌خوام بلیت یه نمایشی رو بخرم انگار وارد سایت دیوار شدم. دیدن این حجم از کامنت خرید و فروش و البته برخی کامنت‌های.... در شأن جایگاه نظرات نیست. امیدوارم به خودتون و وجهه‌ی سایت رحم کنید و فکری به حال این نابسامانی کنید. و من الله توفیق.

همایون شجریان را از کنسرت « هم‌نوا با بم » می‌شناسم. تماشای جوانی رعنا در صحنه، زیر سایه‌ی پدر و در جوار اساتیدی چون کیهان کلهر و حسین علیزاده رشک برانگیز بود. اگر نگویم حسادت برانگیز. چشم‌هایم را که می‌بستم تمیز نوای پدر از صدای پسر سخت می‌نمود. اگرچه این فرزندِ خلفِ آواز، ژنِ خوب است و شجره و حنجره‌ی نیک از پدر دارد، اما حقیقتا او نیک‌تر آموخت و به کار بست. آسیاب توانایی و استعدادش همه‌جور سلیقه‌ای را آرد می‌کند....
همایون جان شجریان موسیقی را در حد و سلیقه‌ی مردم پایین نمی‌آورد ، او چنان موسیقی را به شایسته‌ترین شکلش عرضه می‌کند که پسند عام را بالا می‌برد.
« به رنگ صدا » به یاد استاد محمدرضا شجریان و استاد پرویز مشکاتیان برگزار شد. به عقیده‌ی من اوج خلاقیت ایشان آلبوم « بیداد » است که سهم عظیمی در خاطرات شیرین من دارند. آنجا که استاد از کلام حافظ می‌خواند: « چو بید بر سر ایمان خویش می‌لرزم ، که دل به دست کمان ابرویست کافر کیش » ایمان می‌آورم که اگر خداوند صدا داشت حتما و قطعا به رنگِ آلبوم « بیداد » می‌گشت.
تیوال سهم بزرگی در شکل‌گیری خاطره‌های خوبِ من داره از نمایش زندگی در تئاتر و لانچر و احتمالات و شکوفه‌های گیلاس و... گرفته تا دیشب در که در موسیقی هم به وقوع پیوست. ولی کاش کمی به انتقادات هم گوشه چشمی داشته باشند.