" نترسید! من حالم بدتر از این نمیشه "
هر از چندگاهی این دیالوگ صابر ابر تو فیلم درباره‌ی الی تو ذهنم مرور میشه و به خودم می‌گم زهی خیال باطل، حال بد هیچ انتهایی نداره و همیشه بدترین رخ می‌ده. به قول بدبین بزرگ اعصار شوپنهاور" امروز بد است و فردا بدتر خواهد شد تا آنچه بدتر است اتفاق افتد."
اینجا می‌نویسم تا ثبت بشه که من دیگه اجرای مونولوگ نخواهم دید! حتی اگه مرحوم سمندریان از خاک بلند بشن و کارگردان نمایش باشه! اسم این کارو نباید بذارن تئاتر این همون نمایش‌نامه خوانیه با نمک اضافی! البته از نظر من. هیچ چیز این اجرا برام جذاب نبود و فقط منتظر بودم تموم بشه. بازی آقای ابر هم خیلی معمولی بود همون بازی کوتاه و درخشان آقای ابر تو درباره‌ی الی به کل این اجرا می‌ارزید. خلاصه که من رفیق‌تونم مونولوگ نبینید:(

انگار توی خواب بودم و دیوید لینچ کارگردان خوابم باشه. در عین شلختگی و پراکندگی ، منسجم و منظم بود. انگار کن ابزورد و نهیلیسم پر شده باشه از معنا... کنتراست مطلق. دیدن هر پدیده و مفهومی در کنار ضدش و حتی تبدیل هر چیزی به ضد خودش همیشه برای من جذاب‌ترین بوده و این اثر جمع نقیضین بود. در آخر من رو به روی خودم قرار گرفتم! بی‌نهایت لذت بردم از دیدن این نمایش. دم پویا جان سعیدی گرم با اون قلم درخشان و ایده‌‌های خلاقش.
فقط یه چیزی مگه میشه با نیم ساعت تاخیر شروع بشه؟! من دیشب فکر می‌کردم استثنا پیش اومده ولی کامنت‌ها خلافش رو بهم ثابت کرد. اگر مشکل از عواملِ اجراست که عمیقا براشون متاسفم! اگر مشکل از سالن شهرزاده که من دو بار نمایش انسان/ اسب رو اونجا دیدم و مشکلی از این بابت نداشتم! به هر روی یه فکری به حال نام خودتون ( عوامل و سالن ) و شان مخاطبتون بکنید.
یاد احتمالات افتادم که بخاطر پنج دقیقه تاخیر اجازه‌ی ورود بهم ندادن. آخ علی شمس چقدر جای شما روی صحنه خالیه😞

همه چیز فرم است. در جدال میان فرم و محتوا چگونه بیان شدن محتواست که فرم را می‌سازد. مهم‌ترین مساله برای هنر فرم است. در این نمایش اندر نمایش اندر نمایش آنقدر فرم در خدمت محتواست که چشم‌، نیاز گوش را برای شنیدن بر طرف می‌کند.
نمایش پر از ایده‌های خلاقانه و البته زیباست. دستگاه سانسور این‌بار ناخواسته در خدمت هنر و هنرمند بوده! کارگردان هوش و نبوغش را برای دور زدن آن‌ها به کار بسته و در نهایت تبدیل به اثری کرده که هر میزانسن آن را می‌توان قاب کرد.
امیدوارم! این موجود پنجاه انسان / پنجاه اسب روزی آن یک لنگه کفش پاشنه‌ دارش را از پای در بیاورد و شیشه‌ی میان کله گرد‌ها و کله تیز‌ها را برای همیشه بشکند.
البته که " امید ، بزرگترین جنون انسان است "
ممنون از عوامل ، خدا قوت🙏

لطفا اگه کسی لیست آهنگ‌ها رو می‌دونه چیه اطلاع بده🙏

راجع‌به نمایش فعلا نظری ندارم جز عرض ارادت خدمت جناب گرجی نازنین. امیدوارم تحلیل نرن تا پایان اجراها.

خوشم که عمر گران‌مایه تباه نکردم
به جز هنر ندیدم! به جز گناه نکردم
دیدن سه‌گانه‌ی محمدبرهمنی عزیز افتخاری‌ست که در این عصرِ بی شکوهِ پُر شِکوِه نصیبم شد.
بخش ابتدایی نمایش کلاژی‌ حساب شده از کل اجراست. متری (هفت قانونی) که معیار سنجش و دقت است و قرار است راهنمای کارگردان باشند در نهایت دست و پاگیرش می‌کند و اهرمِ قدرت و سرمایه ، مایه‌ی سرخوردگی‌ش می‌شود. من رو یاد دیالوگ knowledge is power , power is power پیتر بیلیش و سرسی لنستر می‌ندازه.
ادغام کانسپت انتقام با ایده‌ی اولیه خیلی مورد پسند من نبود. کاش کارگردان فقط به اعمال قدرتِ سرمایه اکتفا می‌کرد.
بازیِ آقای گرجی نازنین به اندازه‌ای مسحور کننده هست که صرف نام ایشان در هر اثری کافی‌ست تا به تماشای چندباره‌اش بنشینی.
در نهایت لازمه بگم که دستانمان از هر شکوه معاصری خالیست و خدا رو شکر که چشمانمان روشن به نورِ ... دیدن ادامه ›› هنرِ شماست...
موفق باشید.
اما تیوال جان!!!!!!
تیوال یه جوری شده که وقتی می‌خوام بلیت یه نمایشی رو بخرم انگار وارد سایت دیوار شدم. دیدن این حجم از کامنت خرید و فروش و البته برخی کامنت‌های.... در شأن جایگاه نظرات نیست. امیدوارم به خودتون و وجهه‌ی سایت رحم کنید و فکری به حال این نابسامانی کنید. و من الله توفیق.

همایون شجریان را از کنسرت « هم‌نوا با بم » می‌شناسم. تماشای جوانی رعنا در صحنه، زیر سایه‌ی پدر و در جوار اساتیدی چون کیهان کلهر و حسین علیزاده رشک برانگیز بود. اگر نگویم حسادت برانگیز. چشم‌هایم را که می‌بستم تمیز نوای پدر از صدای پسر سخت می‌نمود. اگرچه این فرزندِ خلفِ آواز، ژنِ خوب است و شجره و حنجره‌ی نیک از پدر دارد، اما حقیقتا او نیک‌تر آموخت و به کار بست. آسیاب توانایی و استعدادش همه‌جور سلیقه‌ای را آرد می‌کند....
همایون جان شجریان موسیقی را در حد و سلیقه‌ی مردم پایین نمی‌آورد ، او چنان موسیقی را به شایسته‌ترین شکلش عرضه می‌کند که پسند عام را بالا می‌برد.
« به رنگ صدا » به یاد استاد محمدرضا شجریان و استاد پرویز مشکاتیان برگزار شد. به عقیده‌ی من اوج خلاقیت ایشان آلبوم « بیداد » است که سهم عظیمی در خاطرات شیرین من دارند. آنجا که استاد از کلام حافظ می‌خواند: « چو بید بر سر ایمان خویش می‌لرزم ، که دل به دست کمان ابرویست کافر کیش » ایمان می‌آورم که اگر خداوند صدا داشت حتما و قطعا به رنگِ آلبوم « بیداد » می‌گشت.
تیوال سهم بزرگی در شکل‌گیری خاطره‌های خوبِ من داره از نمایش زندگی در تئاتر و لانچر و احتمالات و شکوفه‌های گیلاس و... گرفته تا دیشب در که در موسیقی هم به وقوع پیوست. ولی کاش کمی به انتقادات هم گوشه چشمی داشته باشند.

من در صحنه‌ی تماشاخانه استاد سمندریان، جنون و نبوغ کارگردانی را دیدم. سید محمد مساوات بر صحنه تمام قد و با شکوه ایستاده. همچون هستی که نیست، نیستی که هست....
اگر کریستوفر نولان با استفاده از جلوه‌های رایانه‌ای زمان را به چنگ می‌گیرد، سید مساوات با استفاده از بدنِ بازیگر زمان را به سُخره گرفت. اگر آنجلوپولوس و تارکوفسکی با قابلیت‌های دوربین و در سینما! پلان‌های طولانی ضبط می‌کنند، مساوات اما در تئاتر! این کار را انجام می‌دهد. همه و همه‌ی این‌ها در خدمت متن‌اند.
شکوفه‌های گیلاس، داستانِ رویاروییِ آدمی با خود است. همانگونه که سقراط گفت: «خودت را بشناس» با این تفاوت که خودشناسیِ سقراط در بستر عقل صورت می‌گیرد اما در شکوفه‌های گیلاس فلک و طبیعت آیینه‌ی تمام نمای انسان می‌شوند.
همیشه مواجهه آدمی با خود، رنج‌آور است. تا جایی که آدمی به سایه‌ی خودش هم حَسَد می‌ورزد چرا که سایه‌اش دوست‌داشتنی‌تر است!
ودر نهایت این «عشق» است که آدمی را به وحدت وجود می‌رساند.
اجرای بی‌نظیر حامد رسولی انگار سماع بود. می‌رقصید و به رقص وا‌ می‌داشت.
متن و موسیقی را به غایت دوست داشتم.
گاهی عدم هماهنگی در صدا وجود ... دیدن ادامه ›› داشت که برای اجراهای اول قابل چشم پوشی‌ست.
صحنه‌ای بود که نورِ پروجکشن زیاد و بازیگرها نبودند. تماشگران بودند و سکوت و .... خیلی اون صحنه رو دوست داشتم.
گفتنی‌ها بسیار است و زبان من الکن در بیانِ این همه زیبایی که در صحنه دیدم.
خسته نباشید می‌گم به عوامل. خدا قوت.

کاش می‌شد کلمه بود و در بین کلمات احتمال بودم و به کتابخانه شهید علی شمس می‌شدم....
تسلط شمس بر تاریخ و ادبیات آنقدر رشک برانگیز است که دوست داشتم لغت‌نامه‌ی نمایش‌اش بودم و فحشی نثارش کنم که الدنگ بس است این همه فخر فروشی بس است....
علی شمس افسار تاریخ را در دستش گرفته و روایتی درهم تحویل می‌دهد و این پیچیدگی نهایتا قیامتی را قائم می‌کند که اگر پیش از این یوسف بودم، پس از این یوسف زاینده خواهم شد....
روزگارِ تباه دانایان در سلطه نادان‌ها تلخ‌ترین تراژدی‌ست و احتمالات به زیبایی این تراژدی را به تصویر کشیده. فرم و محتوا بی‌نظیر در خدمت هم هستند. این نمایش برای یک‌بار دیدن نیست و حتما دوباره به تماشایش می‌نشینم.
در آخر بگم که دوست داشتم علی شمس را پایان اجرا می‌دیدم و از او می‌پرسیدم خدا در قبالِ این نمایش چه معامله‌ای با تو کرده؟! :)))
دم همه عوامل گرم. خدا قوت

یک اجرای دوست داشتنی با بازی های خوب. شوخی های اگزجره نه تنها لوث و لوس نشد که در خدمت داستان بود. میگن کمدی که از حد بگذره تراژدی رقم می خوره. اینجا کمدی زیاد بود ولی از قالب و قاب خارج نشد و این واقعا تحسین برانگیزه. به شخصه دوست داشتم کمی درام هم بهش اضافه میشد که حقیقتا فاخر بشه. در کل دم گروه گرم که یک شب خوب رو برامون ساختند. جا داره اینجا از خودمون (تماشاچی ها) یک انتقاد بکنم. اینکه به تماشای یک اثر کمدی می نشینیم این حق رو به ما نمیده که حین اجرا تلفن جواب بدیم و صحبت کنیم یا در کمال ناباوری من دیشب دوستی رو دیدم که وسط اجرا رفت بیرون و دوباره برگشت . البته این نقد به مسئولان مجموعه هم وارده وقتی بعد از شروع اجرا اجازه ورود میدن طبیعتا عواقبی هم داره....

به قول یه بابایی چه خبرتونه چه خبرتوووونه :)

از همون ابتدای ورودم به سالن دکور به شدت به دلم نشست. تقریبا از همه فضای صحنه به خوبی استفاده شده بود. بازی دختر معلول عااالی بود . یه جاهایی عدم هماهنگی صدا و اجرا تو ذوق میزد. استعاره ها قابل فهم و به جا بود. در کل اجرای خوبی بود. خسته نباشید میگم به کل گروه. لطفا دیالوگ‌های ماندگار بذارید. مخصوصا خواب دختر معلول و قسمت پرنده های بزرگ و کوچک