متاسفانه بعضی از گروه های جوان با دستمایه قرار دادن چند متد (عموما مدرن) و تکرار بی رویه و بی دلیل آن ها سعی در به صحنه بردن اجراهای آوانگارد را دارند. حال آنکه مهمترین عنصر اجراهای موفق را که "اندیشه و محتوا" می باشد را نادیده میگیرند.

کاش باور کنیم که ایجاد ابهام و سردرگمی در ذهن تماشاگر ی که خود از اهالی علم و اندیشه است (اشاره به عموم مخاطبین تالار محترم مولوی) ، نه تنها به معنی توفیق اثر هنری و لذت بردن تماشاگر نیست، بلکه باعث ابراز تاسف جامعه ی تئاتر است.

موفق باشید

ذهن کارگردان از نقد آسیب نمی پذیرد. او به کاری که می کند ایمان دارد و تجربه گراست.برای دفاع از اثرش تلاشی نمی کند چون معتقد است هر آنچه روی صحنه اتفاق می افتد تمام حرفش است.

من نمایش او را نه، اما جسارت او را دوست داشتم.

قلم نویسنده با همه ی آب و تابش تا نمایشنامه شدن فاصله ی زیادی دارد. کتاب های شعر، پادکست های اینترنتی و کانال های تلگرامی بستر مناسب تری برای فعالیت ایشان هستند.
بازی ها بسیار تصنعی و رها شده بود اما طراحی صحنه و اجرای آن عالی بود. واقعا باید خسته نباشید گفت به گروهِ صحنه ی این نمایش.

پ.ن: تمنا می کنم انقدر در اجرا ها سیگار نکشید. تماشاگرانی که به احترام شما موبایلشان را خاموش می کنند متقابلا از شما هم انتظاراتی دارند.
اگر واقعا نمی توانید به اکتِ نمایشی و بدونِ دود سیگار کشیدن رضایت دهید در صفحه نمایش اطلاع دهید؛ "در این نمایش سیگار کشیده می شود"
قطعا مطلع ساختن و عدم حضور کسی که مشکل تنفسی دارد و از بوی سیگار آزرده می شود زیان چندانی به شما وارد نخواهد کرد.

ممنون و خسته نباشید

این کار نمونه خوبی است برای درک اهمیت کیفیت بازی بازیگران در یک اثر نمایشی.
و اینکه چطور با بازی های خام و عدم کنترل بازیگر روی بیان و قدرت صدا به کلیت کار لطمه می خورد. (فریاد زدن همیشه نشانه قدرت نیست)

پ.ن: ای کاش تیوال برای برخی نمایش ها برچسب جدیدی طراحی کند با عنوان "حاوی مقدار زیادی الفاظ رکیک"

به امید توفیقات آینده این گروه نمایشی پر تلاش

!Written and Directed by Quentin Mosavat

:)

مهارت حاصل از تجربه در بازی خانم پاوه نژاد مشهود است.
اما عدم انسجام نمایشنامه و روایت داستانک های متوسط تماشاگر را در دنبال کردن خط داستانی مشخص دست خالی می گذارد. گره و تعلیق خاصی در روایت وجود ندارد و همین امر باعث شده بود تا بازیگر نمایش با حفظ ریتم و انرژی همه بار اجرا را به تنهایی به دوش بکشد.

مونولوگ خوب است. اما اگر متن ویژه ای نداشته باشد به ندرت از خوب فرا تر می رود.

خسته نباشید و ممنون

دیگر مدینه فاضله ای که در کودکی ات انتظار داشته ای را در تهران جستجو نکن.
اینجا صبح ها کسی به کسی لبخند نمی زند.
اینجا تو را به جرم معمولی بودن متهم کرده اند در دادگاهی که به تنهایی ات رای داده است.
پس با دلقک درون خود کنجی بنشین و به روزگار بخند
شاید اشک هایت در چاکراه این خنده ها گم شود

پ.ن: بازی بازیگر نقش دلقک بهترین بازی ای بود که امسال روی صحنه دیدم. امیدوارم علی رغم ستاره گرایی های معمول ، امسال در جشن بازیگر از ایشان تقدیر شود.

یادداشت بنده بی آنکه قوانین اخلاقی سایت محترم تیوال را زیر پا گذاشته باشد، و بدون اطلاع به نگارنده از صفحه نمایش آیس لند زدوده شده. چرا؟ مگر نه اینکه قرار است افراد با توجه به مجموع نظر سایر تماشاگران نمایشی را برای تماشا برگزینند؟ آیا اگر فقط نظرات مثبت و تعریف و تمجید ها منتشر شوند در حق مخاطب جفا نکرده ایم؟ امیدوارم تیوال با پاسخی در شان خود و مخاطبانش از سلب اعتماد اینجانب جلوگیری کند و در غیر این صورت مهر تاییدی بر جانب داری های سودجویانه اش خواهد زد. شایان ذکر است که یادداشت ذیل در بخش گفت و گو نگاشته شده بود نه در بخش نقد کاربران. بنابراین می توان نتیجه گرفت که تیوال برخلاف رسالت یک شبکه ی اجتماعی تمایلی به گفت و گو ندارد:

متاسفانه به نظر می رسد این روزها ساده ترین مسیرها برای اجرا کردن یک نمایش انتخاب می شوند و در این بین متن هایی با قابلیت روایت هدف قرار می گیرند.
فرار از انتقاد به اجراهای این چنینی (با کمترین خلاقیت) یک پاسخ آماده دارد : "مونولوگ است دیگر. چه توقعی داری!"
در پاسخ باید این گونه گفت که چه خوب بود عوامل تولید نمایش های این چنینی با این قیمت های بالا به بهانه حمایت (!) از گروه های جوان هم که شده می رفتند و مونولوگ هایی که چه در متن و چه در اجرا پر از خلاقیت هستند و قیمتشان هم بسیار کمتر از نمایش آنهاست را تماشا می کردند. در این صورت بعید می دانم که تنها با تکیه به چند بازیگر شناخته شده حاضر می شدند چنین کارهایی را روی صحنه ببرند. چرا که قطعا توقع خودشان هم از اجرای مونولوگ بالا می رفت و کمی بیشتر تلاش می کردند!

پ.ن: ممنون از احسان کرمی که با بازی خوبش کمی از کسالت این اجرا کاست.