بارونی -پادکست فراتر از بازی حقیقت قصه ها را بازی میکنم

خاک صدا را می‌گیرد ؛ من ماسکی که وقع ورود دادند را در جیب می‌گذارم ، زن حرف‌هایی را می‌زند که از میان آوازش سعی می‌کنم بیرون بکشم «عجم زنده کردم بدین پارسی» . دو دیو وارد می‌شوند ... من یکی از آن بازی‌گرها را می‌شناسم "سارینا شاد" اما حالا او نیست حتا با نگاه‌ش که به من خیره می‌شود ، نه بازی‌ش او ست و نه گریم‌ش ... زن را با خود می‌کشند ، ما در پی آن‌ها از دیوارهای آجری می‌گذریم لابه‌لای نخ‌های قرمز ، سکوت و آواز در هم تنیده می‌شوند ، دیوها زن را می‌کشند -نام بازی‌گر دیو دیگر "صدف اختری" ست- ما در پی آن‌ها وارد راه‌رویی می‌شویم ، رو به آینه‌یی خالی ، زن ... سکوت ... می‌افتد ... من را خاک می‌گیرد ، پارچه‌ی سپید روی زن می‌اندازند و سکوت ، همه چیز به پایان می‌رسد ، زن ... من ... و خاک و سکوت هم به پایان باید برسد ، زن حرکت می‌کند و زن وارد یک اتاق پر از شیشه‌های نوری می‌شود ؛ در سکوت صدای زنی می‌آید که انگلیسی صحبت می‌کند و تصویرش روی دیوار می‌افتد . فقط می‌خواهم به زن نگاه کنم نه به صدای زنی که مرده است گوش می‌دهم و نه به تصویر افتاده‌ش روی دیوار نگاه می‌کنم . صدا و تصویر زنی دیگر و زنی دیگر و آواز زنی که مرده است ؛ همه‌ی صداها انگلیسی ست ، خاک می‌گیرد بیشتر ذهنم را چون آن ز‌ن‌ها همه مرده‌ند و آواز با آهنگی خاک گرفته ... زن هر شیشه‌یی را که برمی‌دارد صدا و تصویر شروع به پخش شدن می‌کند ، همه‌ی آن شیشه‌های نوری یک داستان دارد . زن شیشه‌یی خالی را برمی‌دارد و از تک‌تک ما می‌خواهد صدای‌مان را ضبط کنیم در آن شیشه ، در آن اتاق ، در آن خاک‌ها . ... خاک صدای ما را نگرفته است ، ما ... ذهن ما ... ترس ما ... صدای ما انگار آن جا نمی‌خواهند باشند . من دیوی را آن انتها می‌بینم که در وسط پنجره ، آسمان را می‌گیرد ... آ آ آ .
زن صدای ما را آن جا نگه می‌دارد و می‌رود ، از پله‌ها بالا و ما که پی او می‌رویم ، از پله‌ها بالا ... زن محو می‌شود . ما دست می‌زنیم ، زن "پریا توکلی" تعظیم می‌کند و در مورد خاک و اهواز صحبت می‌کند . من سوالی در ذهنم ایجاد می‌شود ما چه باید بکنیم ، این خاک ، آن اهواز و ما که بعضی‌مان ماسک زده‌ییم و بعضی‌مان نزده‌ییم .
نمایش only voice با طراحی دکور جذاب و فکر شده ، طراحی صدایی با امکانات محدود اما آهنگ‌ها و افکت‌ها و صداهای قابل ... دیدن ادامه ›› توجه و طراحی نوری که از علم کامل کارگردان‌ آن "مصطفی اسفندیاری" به سیستم‌های نوری با وجود کم‌ترین امکانات ،‌ اثری ست مناسب مکان‌ش ، تماشاخانه‌ی هنر ، ساختمانی نیمه کاره در دانشگاه هنر ... با همه‌ی خاک که دیوار و زمین را پوشانده تاروپود ذهن را به تاروپود صدا وصله می‌زند و وقتی دیوارها را رد می‌کنی ، پله‌ها را بالا می‌روی نگاه‌ت می‌افتد به یک اثر هنری که می‌تواند هر تاثیری را روی افکارت بگذارد .

برای یک زندگی بهتر خودت را از قید و قاعده‌ی آدمیت رها کن و برای خودت هم که شده از همه چیز سود به جوی ؛ این است نقش همه‌ی خواب‌های ما اما در بیداری چگونه می‌خواهی جواب خودت را هم که شده بدهی؟
یک زندگی بهتر چه گونه است ؟ در یک زیر پله ؟ در یک خانه کوچک ؟ در عین بی‌عاری ؟ در فرار از همه چیز ؟ در فراموش کردن همه‌ی مصیبت‌ها ؟ یک زندگی بهتر نمایشی ایرانی ست با خیال‌ات خانه‌یی پدری که به زودی به مصادره بانک در می‌آید .
بازی در یک زندگی بهتر پر است از حس‌های انسانی و هر لحظه درگیری حسی متفاوت و متضاد با دیگر حس‌ها ، حس‌هایی که بازی‌گران آن در کنار هم به مخاطب می‌دهند ، گاه متضاد و گاه هم سو ، مخاطب باید آن چه را که دریافت می‌کند در ورطه‌ی تماشا بی‌تصمیم و ابراز عقیده و بدون دادن حکمی ، نمایش را به انتها برساند . نمایشی که پدر خانواده ، سازنده سازی سنتی در زیر پله‌یی موروثی از سلامتی‌ش می‌گذرد تا با سری بالا در جامعه‌ی زیرین یک شهر بزرگ امورات روزانه‌ی خانواده‌ش را بگذراند اما با سخت شدن اوضاع اقتصادی به چاره اندیشی می‌افتد و درمانده ، می‌ماند که چه کند ؛ مادر خانواده ، خانه‌دار ... می‌خواهد زندگی‌ش را حفظ کند و حواس‌ش به تمام افراد خانواده است ؛ پسر کوچک خانواده ، بی‌کار و در آستانه‌ی ازدواج ... آرزوی تمام جوانان هم نسل‌ش را دارد اما با وجود اختلافات‌ش با پدر خانواده باز سعی می‌کند آرامش خانواده را حفظ کند ؛ عروس خانواده ، دختری شهرستانی ... می‌خواهد آرزوهای نامزدش (پسر کوچک خانواده) را در عین نداری برآورده کند و به پای او ایستاده است ؛ پسر بزرگ خانواده کسی که با بازگشت‌ش به خانواده ، این شرایط نابسامان را تغییر می‌دهد ... او که همه فکر می‌کردند با پولی که از خانواده برده حال شرایط را به‌تر می‌کند ... . و ما تماشاگران که هم نابسامانی را و هم تغییر را می‌بینیم ، حد بزرگی و کوچکی آن را ، درستی و نادرستی آن را و خود آن را حاکم می‌کنیم بر ذهن‌مان تا جست‌وجو کنیم در اطراف‌مان که یک زندگی به‌تر آیا این گونه است ؟ کسی برای خواب‌های‌ش جوابی ندارد .

رولور دارای یک استوانه در مرکز ، برای گذاشتن شش فشنگ داخل آن است ؛ اما اگر فقط یک فشنگ داخل آن گذاشته و استوانه بچرخد ، آن وقت معلوم نیست آن تیر سهم چه کسی شود ؛ درست مثل یک زندگی در بحبوحه‌ی یک انقلاب و اگر این اسلحه بین سه رفیق ، سه هم‌رزم چرخیده باشد و تیر نصیب یکی از آن‌ها شده باشد ، آن دو دیگری چه خواهند شد ؟
رولور می‌چرخد حالا بین دو رفیق قدیمی که از چهل سال قبل دشمن شده‌ند ، بین دو هم‌رزم که از چهل سال قبل در پی هم گشته‌ند و گریز کرده‌ند ، اسلحه دست یکی ست و روی به دیگری و قرار گذاشته می‌شود فشنگ هنگامی شلیک شود که تیرآهنی می‌افتد تا صدای شلیک و صدای آهن‌ها در هم بپیچد تا کسی متوجه نشود که کسی کشته شده است .
چه کسی کشته می‌شود ؟ آن کسی که چهل سال پیش به خاطر عشق رفیق‌هایش را لو داده یا آن کسی که از چهل سال پیش در پی رفیق‌ش گشته تا به او بگوید فهمیده است اشتباه کرده و دیگر رفیق‌شان را اشتباه کشته .
تبادل حرف‌ها در محوریت یک داستان بین دو کس که یکی طرفی از صحنه ایستاده و یکی طرفی دیگر ، بدون هیچ آکساسویاری جز یک رولور ... تبادل حرف‌ها در محوریت یک داستان با بازی‌هایی که در بدن‌های طراحی شده‌ی دو بازی‌گر نمایشی متفاوت را می‌سازد ... تبادل حرف‌ها در محوریت یک داستان با فن بیان‌های قدرت‌مندی که در صدای فربد فرهنگ و علی باقری شخصیت سازی نو را ایجاد می‌کند ... تبادل حرف‌ها در محوریت یک داستان با حاشیه‌هایی که به تماشاگر (که حضور ندارد) قضاوت‌های متفاوت می‌دهد ... تبادل حرف‌ها در یک استوانه به اسم زمان که حاکی از نویسنده‌گی نویسنده‌یی خوش ایده و کارگردانیِ کارگردانی خوش ذهن است که نوشته‌ ... دیدن ادامه ›› را در فضای طراحی‌ش ساخته.
تنها آکساسویار این نمایش یک اسباب‌بازی ست ، یک تفنگ پلاستیکی ، یک شی بچه‌گانه که به نظر یک موضوع را مطرح می‌کند . چیدمان دو بازی‌گر در صحنه و خالی بودن بین‌شان (که فضای یک طبقه از یک ساختمان نیمه کاره را القا می‌کند) و نیز استفاده از دو ردیف جایگاه تماشاگران (که حضور ندارند) به نظر یک موضوع را ایجاد می‌کند . صداهایی که با مهندسی صدا به‌وجود آمده است از بیان بازی‌گر گرفته تا افکت‌هایی که پخش می‌شود ( و حتا شاید نویزی که هنگام نشستن تماشاگرها به ناگاه همه را می‌پراند) به نظر یک موضوع را نمایان می‌کند . این نمایش نیاز به فکر کردن بسیار دارد ، حتا اگر موضوعی ساده و داستانی پیشه پا افتاده (مسعود کیمیایی وار) داشته باشد ...
دو نمایش از گروه سوراخ تو دیوار که پشت سر هم دیدم ... اشتباه کردم ... فضای کنونی روزهای‌م را درگیر خود کرده و سوراخ کرده دیوار کشیده به دور افکارم را ؛ تماشا کنید .

‏"تا کی نمی‌تونیم راجع بهش حرف بزنیم ؟" – یکی از تماشاگرها گفت . ‏
مکث . ‏
شما تئاتری‌تر از من [مکث] اما من می‌خوام در شروع راجع‌به این بنویسم که چه‌گونه می‌شود از تئاتر ‏لذت برد. ... اصلن تئاتر چه‌گونه باید باشد تا هنر بودنش را بشود لذت برد. ... هنر را با سختی اندیشه‌ش ‏چه‌گونه می‌شود لذت برد. ... ‏
مکثی داشته باشید ، می‌خواهم برگردم به یک و نیم سال پیش ، درست اولین شبی که نمایش سوراخ در ‏تئاتر مستقل تهران اجرا شد و من تماشاگرهایی را دیدم که می‌گفتند این چه نمایش فلانی بود ، ‏کارگردان صدای آهسته‌ی برف دیگه نمی‌تونه نمایشی اون چنانی بسازه ، رمضانی بعد از رضا دیگه فلان ‏کرده ، جابر فقط تو تیم شنا تونست موفق باشه ، اسکیس تنها کار موفقی بوده که از این کارگردان دیدم ؛ ‏و جابر عزیز هیچ موقع این‌ها را نخواست بشنود ، چون رمضانی بزرگ هنر خودش را انجام می‌دهد در تئاتر ‏‏- در فیلم کوتاه و به تجربه‌ی زندگانی خودش می‌افزاید ... و شاید خودخواهانه اثرهای‌ش را به تماشا ‏می‌گذارد چون اگر اثرهای‌ش را آن طور که خود می‌خواهد نشان ندهد دیگر به کار زندگی‌ش نمی‌آید ... ‏این کارگردانِ بزرگ‌تر از سن‌ش ، با آثارش زندگی می‌کند ، تجربه می‌کند هر روز یک نمایش جدید برای ‏خودش دست و پا می‌کند و با این که هیچ موقع جز شب آخر روی سن قرار نمی‌گیرد از اتاق فرمان در ‏حال دیدن فانتزی‌های درون آرامش هست و یادداشت‌هایی برمی‌دارد تا برای شب بعد از آتیلای پسیانی ، ‏شیوای ابراهیمی ، مریمِ نورمحمدی ، نیکامهرِ غفاریان ، نگارِ جواهریان ، علیِ باقری ، ایمانِ صیادبرهانی ، ‏اصغرِ پیران بازی‌ دیگری بخواهد و برای به اجرا در آمدن فانتزی‌های‌ش حاضر است هر هزینه‌یی کند اما ‏آن فانتزی را به اجرا در آورد (حتا مالی - حتا ... دیدن ادامه ›› جانی) و این شب‌ها نمایش "نمی‌توانیم راجع بهش حرف ‏بزنیم" سنگین‌ترین نمایش جابر رمضانی (هم مالی – هم فلسفی) می‌دانم برای‌ش چه لذتی دارد که هیچ ‏کدام از ساخته‌های‌ش تا به حال نداشته است ، چون تجربه‌های جدیدتری را می‌آزماید . اگر باور ندارید ‏می‌توانید او را قبل یا بعد از اجرای نمایش در سالن انتظار تماشاخانه‌ی ایرانشهر ببینید که در حال دویدن ‏و محیا کردن صحنه‌ی فانتزی‌ش هست و بپرسید که این همه ماکارانی ، سبزیجات و میز غذا هر شب چه ‏قدر برای‌ش خرج برمی‌دارد و او با لذت جواب بدهد اندازه‌ی یک شاه‌کار . ‏
هنر در مرحله‌ی اول لذت خالق‌ش را در بردارد و لذت بعدی را آن کسی می‌برد که شگفت زده می‌شود از ‏تماشای یک صحنه‌ی عریض و طویل شگفت انگیز از غذاهایی که روی یک میز دراز ریخته شده و دورش ‏هشت نفر نشسته‌ند با ظاهرهایی که هر کدام‌شان فقط یک داستان را در بردارد و می‌خواهند نمایش آن را ‏اجرا کنند ، بعضی‌های‌شان را می‌شناسید و بعضی‌های‌شان را نه . گروه سومی که از تماشای نمایشی با یک ‏عالمه دیالوگ تک و دیالوگ تکراری و دیالوگ توضیح صحنه لذت می‌برند ، افرادی هستند که درون‌شان ‏دردی نهفته دارند ، دردی که افکارشان را پر کرده و دیدن این نمایش برای‌شان تسلای خاطری ست ، ‏چون همزاد پنداری می‌کنند ؛ من جزء آن گروه هستم که وقتی توضیحاتی از صحنه‌های زندگی‌م را ‏می‌شونم ، وقتی فردی را می‌بینم که به یک بی‌پدر-مادر بله قربان می‌گوید ، وقتی دوست دارم یک قطعه ‏از آن چوب‌ها را من روی بقیه‌ی چوب‌ها بگذارم ، وقتی خودم را می‌بینم که در حال خوردن هستم چون ‏هیچ سرگرمی‌یی لذیذتر از خوردن در زنده‌گی نیست ، وقتی فردی را می‌بینم که در لحظات خوش و ‏لحظات ناخوش زندگی خودش را مشغول یک دستگاه موبایل می‌کند ، وقتی مادری را می‌بینم که صدای ‏زارهای‌ش را زیر صدای مخلوط کن پنهان می‌کند ، وقتی خودم را می‌بینم که همیشه جای آن‌که سیگار ‏بکشم خودم را مشغول کبریت‌ها می‌کنم تا آن سیگار را نکشم ، و وقتی متنفرترین فرمان‌ ده روزگارمان را ‏در صحنه تئاتر می‌بینم لذت می‌برم ؛ وقتی با سکوت از آن میز کثیف غذاهای لذیذ فاصله می‌گیرم و از ‏سالن نمایش خارج می‌شوم بدون آن که برای بازی‌گرها و سازنده‌ش دست زده باشم لذت می‌برم چون ‏جای آن که صدای دست‌‌زدن‌ها افکار ما تماشاگرها را از آن اتفاق که راجع‌به‌ش دیدیم بیرون برده باشد ، ‏همه‌ی‌مان خارج شده‌یم از در گذشتیم و در حیاط پارک هنرمندان گیج می‌زنیم و لذت بردیم اما ‏نمی‌خواهیم راجع‌ بهش حرف بزنیم ، چون می‌ترسیم از آن اتفاق ، نیاز به یک آب خنک داریم که به ‏سرمان بریزیم تا شاید کمی ما را از این فضا دور کند ، نمی‌کند و بعد از این روزهایی که از تماشای آن ‏گذشته هنوز از لذت‌های دیگری می‌شود حرف زد اما از لذت خود این نمایش نمی‌شود حرف زد و ‏درون‌مان مانده و نمی‌دانم کی می‌شود ... می‌توانیم راجع‌بهش حرف بزنیم . ‏

با دیدی دیگر اگر می‌خواهید از تئاتر لذت ببرد. ... یا اصلن می‌خواهید تئاتر را به عنوان هنر بودنش لذت ‏ببرد. ... یا اصلن می‌خواهید هنر را با سختی اندیشه‌ش لذت ببرد با هیچ کس راجع آن چه تجربه کردید ‏حرف نزنید چون نمی‌توانیم راجع بهش حرف بزنیم .‏
مکث

ما هنوز نمردیم ... و یک دنیا اتفاق پشت سرمان در حال وقوع است ، له و علیه ما ... اما این تئاتر آن طور که باید این حقیقت متن را نشان نمی‌دهد . نمایشنامه اگه بمیری با ترجمه گلناز برومندی در مجموعه‌ی دورتادوردنیا نشر نی به چاپ رسیده است ، این نمایشنامه ما را در دو وجه قرار می‌دهد که با پیشروی خواهیم فهمید ، داستان از چه قرار است آن چیزی که در نمایش اگه بمیری با کارگردانی سمانه زندی نژاد تا انتها حتا هنگام خروج هم نخواهیم فهمید ، داستان از چه قرار است و این که تماشاگر اثر درکی از زن داستان نخواهد داشت ، این درک نکردن ضربه‌یی اساسی به ماهیت یک متن است . اگه بمیری برای ما که زنده ایم یک اتفاق است که هر روز می‌افتد بی‌آن که خودمان متوجه‌ش باشیم اما وقتی با جلوه‌های بصری آن روبه‌رو ایم بیش از آن که دکور به کارمان بی‌آید ، بازی‌گرها قابل تماشا باشند ، روند دراماتیک اثر است که باید دست ما را بگیرد و از هزارتوی یک متن پیچیده با همان ظرافت‌ها ردمان کند ، همان طور که در دیگر اثر بانو زندی‌نژاد نیز شاهدش بودم ، کلاغ اثری با یک دکور قابل توجه و بازی‌های حساب شده (ولنگhv مخصوص آن اثر) اما عدم وجود روند درماتیکی و درماتوژی شده . گویا قصد کارگردان آن است که خودش را مربی شنایی نشان دهد که بی‌آن‌که شنا کردن آموزش دهد ، ما را به داخل آب می‌اندازد و می‌گوید هر چه از آب بگیری همان شنا کردن است .
اما این اثر دکور بسیار زیبا و هیجان برانگیزی دارد ، بازی‌ها هم که قابل صحبت نیست چون تمام بازی‌گرهای اثر اساتید هستند و می‌دانند هر نقش را چه‌گونه ایفا کنند . اما این تنها موارد پیش آمدن با نمایش است و برای من این گونه بود که خُب با این سالن عالی و متن زیبا و همه چیز خوب چرا کارگردان می‌خواهد ذهنم را از اثرش بی‌اندازد بیرون ؟

هملت ، تهران ، 2017‏

‏1- رپ کردن در صحنه تئاتر
اگر تا دیشب بودن و نبود عشق را مساله‌ی نمایش‌نامه‌ی هملت ویلیام شکسپیر نمی‌دانستم با تماشای ‏هملت جوان‌های تهرانی به این مساله پی بردم که نه تنها عشق بلکه مرگِ به خاطر عشق نیز شاهکار این ‏نمایش‌نامه را خلق کرده است و هرگز شکسپیر از نوشتن این اثر جاوید قصد بیان موضوعی سیاسی-‏اجتماعی را نداشته ؛ موضوعی که همیشه ساختار رپ را بر آن بنا می‌دانند ، نه این که رقص و مستی و ‏جاویدانی می‌تواند دلیل اعتراض این سبک باشد را . ‏
دیشب نمایشی را تماشا کردم که با ساختار موسیقی رپ شکل داده شده بود ؛ صحنه صحنه‌هایی از ‏هملت‌ها و افلیاهای سال 2017 که بدون توجه به جنگی که جهان را تغییر داده ، با عشق و گذشتن ، ‏زنده‌گی‌های‌شان را تغییر می‌دهند و به سویی دیگر از این دنیا قدم می‌گذارند . رپی که با چند تکست ، ‏داستان (موضوعی) واحدی را نمایش می‌دهد ؛ به نظر من حتا اگر تمرکز کیومرث مرادی در این اثر ‏صرفن هملت در تهران (نه دانمارک) سال 2017 (1396) بوده باشد اما پرداختی از نمایش هملت ‏شکسپیر کرده است که تمام داستان از لحظه‌ی مرگ پدر تا لحظه‌ی مرگ هملت حداقل اشاره می‌شود ‏‏(از زاویه‌دیدی که با هملت آشنایی کامل دارد) و البته این می‌تواند در دید تماشاگر عادی قابل درک ‏نباشد و بگوید «چی بود ؟» (آن طور که شنیدم) یا وسط نمایش سالن را ترک کند (آن طور که دیدم) و ‏این سبب می‌شود ... دیدن ادامه ›› تا اشاره‌یی داشته باشم بر این که "چرا باید آثار کیومرث مرادی را ببینیم ." و این اثر ‏را نمایشی متفاوت با چند اثر اخیر کیومرث مرادی بدانم (از شکلک تا کنون). ‏

‏2- نمایشی با کارگردانی استاد کیومرث مرادی
اگر تا دیشب برای هملت شاهزاده دانمارکی جایی در سرزمین ایران قائل نبودم از اثر مثال نازدنی ‏کیومرث مرادی آموختم که چه طور می‌شود فردی را با عقل و عمل هملت به سرزمینی دیگر در ‏زمانی دیگر وارد کرد بدون هیچ فانتزی گری و نیز افلیاهای زمانه‌م را دیدم به طور واقع ... که صد البته ‏این از قابلیت‌های متون ویلیام شکسپیر است که همیشه همه آثارش در جایی از این کره در حال اجرا ‏ست اما انجام آن نیاز به دانش لازم و توانایی قابل دارد تا هملت با هم‌آن سبک رئال‌ش به هملت ، ‏تهران ، 2017 تبدیل گردد . ‏
پس از آمدن سیاست اعتدالی و دولت تدبیر هنرمندان بزرگی که کوچ کرده بودند به قشلاق (به هر ‏دلیلی) امیدوار شدند و به ایران بازگشتند و بلافاصله شروع به ساخت آثار موفق و ناموفق کردند = ‏پشت سر هم- اما به نظر من تنها کسی از آن بزرگان توانسته تا کنون در تمام فعالیت‌های‌ پس از ‏بازگشت‌ش موفق عمل کند کیومرث مرادی بوده . موضوع سه نمایش او تا کنون ، عشق بوده اما در ‏هر کدام آن آثار جلوه‌یی از عشق و مهم‌تر ، جلوه‌یی از تئاتر را ارائه داده که به جز هنرش که حتا در ‏آن هم اشتراکات نمایشی‌یی نداشته ، از جهت آموزشی‌ش نیز برای هنرجویان تازه و قابل بحث و توجه ‏است . استاد کیومرث مرادی که در آمریکا و دوره‌یی در ایتالیا دانش خود را فراتر از پیش کرد پس از ‏تحصیل به ایران بازگشت و آن چه آموخته بود را طی دوره‌هایی به جوانان آموزش داد و می‌دهد و ‏اثر در حال اجرای‌ش ثمره‌ی هنرجویان هم‌آن دوره‌ها هستند . "هملت ، تهران 2017" اما تفاوت ‏بزرگی با دو اثر پیشین "افسون معبد سوخته" و "نامه‌های عاشقانه از خاورمیانه" دارد ، جدا از تمایزش ‏در نقش‌آفرین‌ها که در دو اثر پیشین هنرمندان نام آشنایی در صحنه حضور داشتند و این بار نقش ‏آفرین‌ان جوانان هنرمند اما در این اثر توجه مرادی به اتفاقات دیگری بوده .‏

‏3- هملت ، تهران 2017 ‏
وقتی وارد سالنی بزرگ و جدید شوی ، وقتی دیواری با چهارچوب باز و چند پنجره کاملن سفید ‏روبه‌روی‌ت باشد ، وقتی چندین چهارپایه‌ی سفید بر زمین سفید چیده شده باشد ، وقتی یک خواننده ‏رپ وارد صحنه شود و مونولوگ بگوید ، وقتی دخترهایی وارد شوند و دیالوگ بگویند ، وقتی افکت‌های ‏صدایی در برت بگیرد ، وقتی سیبی گاز نزده و خورده نشده از صحنه خارج شود ، وقتی نور نقش ‏آفرینی کند و تاریک ماهیت داشته باشد و وقتی حرکت‌ها و حرف‌ها از عشق هملت به افلیا و افلیا به ‏هملت باشد کاملن از خود بی‌خود می‌شوی و هر صحنه اتفاقی را تجربه می‌کنی که در ذهن‌ت حفظ ‏می‌شود ، این صحنه‌ها را باید بعد از خروج از تئاتر پردازش کنی و قصد دادن چاقو به دست هملت و ‏ریختن آب به صورت افلیا هم این است تا تو تجربه‌یی را تماشا کنی که برای‌ت عشق معنا شود و تهران ‏سال 2017 برای‌ت قابل تعمل‌تر گردد . ‏
اثری که دوست دارم بار دیگر تماشای‌ش کنم و تا الان یک روز کامل است که درگیر آن هستم . ‏

رعدوبرق‌ها داستان را روایت می‌کنند ، جادوگرها از مرگ می‌گویند ، مکبث از کشتن و لیدی مکبث از ‏وحشت زار می‌زند ؛ شاه مغلوب گشته‌یِ این اثرِ درخشان است . ‏
این نمایش توسط کارگردانی جوان ، توانا و خوش ایده ساخته شده و از حجمی برخوردار است که اگر ‏گروه را نمی‌شناختم حتمن می‌گفتم پشت این گروه سرمایه‌گذاری شده است در حالی که این طور نیست ‏و جوان‌هایی دست به دست هم اثری را خلق کرده‌ند که در سطح بسیار بالایی از دیگر آثار هم دوره‌ش ‏قرار می‌گیرد ، به نسبتی که می‌شود شمرد : اولین اثر رسمی آقای "رضا موسوی" ست بعد از سال‌ها ‏حضور در تئاتر ، بازی‌گرانی در این اثر بازی می‌کنند که دانش‌جوهای لیسانس هستند یا به تازه‌گی فراغ ‏التحصیل شده‌ند (یاد در هم‌این سطح)، گروه موسیقی‌یی نمایش را هدایت می‌کند که نامی آشنا در تئاتر ‏ندارند (یا من نشنیده‌م) و طراحی صحنه و میمیک و لباس توسط دانش‌آموخته‌گان هنرجویی انجام شده ‏که هر کدام را می‌شود به طور تخصصی بررسی کرد که من تنها در این مقال می‌نویسم : با ارائه‌ی چنین ‏اثر فاخری آینده‌ی درخشانی را به تئاتر ارائه خواهند کرد .‏
روزی این نمایش را ببینید که آمادگی انرژی گرفتن را داشته باشید ، حتا از مُردن . "رضا موسوی" در ‏گروه آو تجاربی را انجام داده است که هر کدام را می‌شود یک نقطه‌ی اوج در نظر گرفت و پله‌هایی که ‏طی کرده و نیز صد البته که افکار ورزشی و هنر او ، کارگردانی دارای طرح و نظر به‌وجود آورده و امروز ‏اجرای این نمایش مخاطب را به زیبایی یک هنر خیره می‌کند .‏
می‌بایست "رضا موسوی" را آینده‌دار یک شیوه از دل شیوه‌ی نمایشی گارجنیدیزه-آو تلقی کرد ، او که ‏دوره‌هایی را در روستایی در لهستان ... دیدن ادامه ›› دیده ، این نمایش را به نحوی اجرا می‌کند که آبستن اتفاقی نو باید ‏دانست ، خیره کردن تماشاگر در صحنه‌گردانی ، در موسیقی ، در آواز ، در حرکت و در رزم ؛ بزمی که ‏این نمایش به پا می‌کند فارغ از موضوع که خود پر از اتفاق است در مکبث شکسپیر ، تماشاگر را می‌برد ‏در یک جنگل پر از حادثه و باید شش دنگ اثر را پی به‌گیری تا خارج نشوی از روایت ، چون پرش‌های ‏موفق نمایشی این تئاتر در عین همبسته‌گی ، جاذبه‌یی ایجاد کرده که با توجه به نوع روایت‌گری سبک ‏می‌تواند تنها برای تماشاگر بار موسیقیایی و حرکتی (نمایشی) داشته باشد تا بار داستانی .‏
می‌مُرد پادشاه و سپس همه اطرافیان او و لیدی مکبث و مکبث ؟ در این نمایش موضوع این نیست و ‏موضوع آن چیزی ست که شاهکار "مکبث" شکسپیر را رنگ زده و آینده‌نگری جادوگرها ؛ این اثر مطابق ‏با سبک روایت‌گری نمایش از آن سمتی باید دید که جادو‌گرها چه دیده‌ند و برای کشف آن باید انرژی ‏داشت تا پای این اثر نشست ، آن چیزی که من نه‌داشتم اما خود اثر از شروع به من داد و هر بار که ‏رعدوبرق می‌زد بیش‌تر می‌شد . ‏

زمستان است و باید غذا پیدا کنیم ، علفی نیست برای خوردن و باید گرگ باشی تا در سرما دوام بی‌آوریم .
زمستان است و باید ترس را کنار به‌گذاری تا حتا شده خود خوری کنی و به هیچ کس رحم نه‌کنی ، حتا به خودت .
زمستان است و باید حتا اگر سخت است خودت را به هر در و دیواری به‌کوبی تا زنده به‌مانی .
بی‌پدر سوزی دارد که فقط یک نویسنده مولف ، یک کارگردان دارای سبک و یک بازی‌گردان کار کرده می‌تواند از پس‌ش بر بی‌آید ، بازی‌گرهایی که هر چند نام آشنا نه‌باشند اما وقتی چشم از تماشای نمایش بر نه‌می‌داری به این باور می‌رسی که تنها آن‌ها می‌توانند شنگول ، منگول ، حبه‌ی انگور ، آقا گرگه ، مامان بزی و گرگک دوران بچه‌گی‌های‌ت باشند که همیشه آرزو داشتی به‌بینی‌شان .
سکون ، نور ، صدا ، دیالوگ ، تاریکی ، صدا ، نور ، حرکت ... ریتم این نمایش به حساب کارگردان نوشته می‌شود محمد مساواتی که هم طراحی و کمپوزیسون طراحی را می‌داند و هم تئاتر و ریتم تئاتر را می‌داند ؛ می‌داند چه تراکتی باید عکس هیتلر باشد و بروشور اثر حوله و مرغابی (خانه‌واده) و چه تراکتی مثل کارت‌های بازی دهه شصتی‌ها باشد و بروشور اثر پیکسل‌های آتاری و سگا (بی‌پدر) هم‌چنین می‌داند در کجا صدای باخت قارچ خور به‌گذارد (بی‌پدر) و در کجا از رقص هی‌پاپ استفاده کند (بیضایی) ... دیدن ادامه ›› و ...
دیالوگ‌های متفاوت بزها و گرگ‌ها و در هم شدن‌شان ... ساختار این نمایش به حساب نویسنده نوشته می‌شود محمد مساوات که هم ایده پردازی را به خوبی انجام می‌دهد و هم داستان پردازی را به خوبی انجام می‌دهد و هم شخصیت سازی را به خوبی انجام می‌دهد و هم صامت و مصوت‌هایی که باید بیان شود را به خوبی می‌نویسد ؛ آن جا که باید اسم اثرش می‌شود "بازیخانه قیاس الدین مع الفارق" ، آن جا که باید "خانواده" را می‌نویسد "خانه‌واده" و آن جا که باید اسم اثر یک ناسزا باشد می‌شود "بی‌پدر" . هم‌چنین او همیشه می‌گوید نویسنده‌گی و کارگردانی را جدا از هم انجام می‌دهد که این یک راز آشکار است در موفقیت همه‌ی آثار او .
نقش حسین منفرد، ابراهیم نائیج، علی حسین زاده، میلاد آریافر، علیرضا گلدهی، کوروش شاهونه در این اثرِ متحیر کننده ، زنده کردن موجودات بی‌زبان است و ناطق شدن کارکترهایی که ما دهه شصتی‌ها با داستان آن‌ها خواب نیم روزی کرده‌یم اما این بار بیداری‌یی به تماشاگر می‌دهد که کندی اثر جلوه و معنا پیدا می‌کند که اگر غیر این بود روایت دیگری به این نمایش می‌بخشید و
پنج دقیقه بلکه بیش‌تر سکوت و حرکات خشن و حرکات سوگ‌وارانه ، نمایش بی‌پدر را به نمایشی تبدیل می‌کند که هر چه از آن به‌گیری چون یخی که به صورت خیس از عرق‌ت به‌چسبد جای‌ش تا همیشه در مغزت خواهد ماند و لابه‌لای پیچ‌های آن گم نه‌می‌شود .

ضیافت : میهمانی [دهخدا] ، پنالتی : جریمه ای که بر اثر خطای بازیکن به نفع حریف به او تعلق می گیرد [معین] ؛ میهمانی جریمه‌ها نمایش یک لحظه از کل ... دیدن ادامه ›› لحظه‌هایی که یک انسان° کل گذشته‌‌ش را تعریف می‌کند است ؛ بازی‌گری که هیچ شباهتی به آن که خود را معرفی کرده نه‌دارد اما او آن فوتبالیستی که روی پرده‌ی روبه‌رو پشت آن توپ که گل شده ایستاده و حالا به دروازه‌یی نگاه می‌کند ، است ، نه ذهن او یا راوی زنده‌گی او اما حتا از نوع موی سر و نوع لباسی هم که پوشیده‌ند با هم فرق دارند .
مونولوگ : در تئاتر، قسمتی از نمایش که یک هنرپیشه به‌تنهایی در صحنه ظاهر شود و با خود حرف بزند [عمید] ؛ در یک لحظه‌ی 50 دقیقه‌یی هنرمندی که بزرگی خودش بیش‌تر از حرفی که می‌زند در ذهن ظاهر می‌شود داستان سرراستی را می‌گوید از کل جریان زنده‌گی‌ش پر از مرثیه‌گویی و قدری هم پای‌کوبی ؛اما هزینه‌یی که داده‌یم تا داستانی را به‌شنویم که داستان جریمه‌های او ست از کل لحظات زنده‌گی‌ش برای ما که تماشاگر اثر هستیم چه می‌گذراند ؟
آیا قرار است ما استرسی را حس کنیم که آن فوتبالیست در آن لحظه‌ی متوقف شده حس می‌کرده ؟ نه . آیا قرار است ما شوری را حس کنیم که آن فوتبالیست در فینال آن لحظه‌ی متوقف شده حس کرده ؟ نه . آیا قرار است ما سکونی را حس کنیم که آن فوتبالیست در پشت توپی سرنوشت ساز در آن لحظه‌ی متوقف شده حس کرده ؟ نه . حتا پیش از شروع مونولوگ "امیر جعفری" عزیز ، صدای خاص مجری تلویزیون (آقای محمدحسین میثاقی ) اعلام کرده است که بعد از این توقف آن فوتبالیست توپ را به تور دروازه زده و گل کرده اما ما فقط داریم داستان زنده‌گی یک فوتبالیست را می‌شنویم که کارگردان اثر پوریا جان کاکاوند عزیز در آوای تیوال می‌گوید مهم نیست این داستان واقعی ست یا نه . اما برای ما که تماشاگر اثر هستیم چه تجربه‌یی را به ثمر می‌نشاند ؟
این نمایش را من تنها با پوچی یک گل می‌توانم معنی کنم و پیشنهاد می‌کنم اگر می‌خواهید حس کنید که 50 دقیقه از زنده‌گی چه قدر به پوچی یک لحظه از ایستادن پشت یک ضربه سرنوشت ساز پنالتی در فوتبالی است که کل جهان را به تماشا می‌نشاند ، این نمایش را به‌بینید .

1_
پیروی از داستان با شکل های مختلف در تئاتر امروز به چشم می‌خورد و حتا نقش و نگاری جانبی به اثر نمایشی می‌زند ؛ مکان محور ، موقعیت محور ، شخصیت محور ، داستان محور اما آن چه سبب می‌شود تا اثری دیده شود و قابلیت معرفی آن به عنوان یک هنر باشد ، آیا داستان آن است ؟ آیا مهم است داستان یک اثر را به‌فهمیم یا به‌شناسیم ؟ یا می‌شود با نمو دادن دیگر عناصر نمایشی یک اثر را درماتیک کنیم و تماشاگر را یک ساعت در جای خود به‌نشانیم و دیدگان او را خیره به کنش‌های آن اثر کنیم ؟
مده‌آ را می‌شناسیم اثری جاویدان از یونان باستان به نوشته‌ی اوریپید کبیر ؛ داستان آن را می‌دانیم اما هنگامی که به تماشای "مده‌آ" ی گروه بین به‌نشینی چه داستان را به‌دانیم چه داستان را نه‌دانیم از جای‌ خود ممکن است تکان به‌خوریم ولی آن هنگامی ست که به وجد می‌آییم ولی دیدگان خود را از آن برنه‌می‌داریم چون هر لحظه‌ی آن برای‌‌مان لذتی جدید است از یک شاه‌کاری دیگر ، پویایی افکار کارگردان این گروه "شهاب آگاهی" درخشنده‌گی هر لحظه از بازی‌گران این گروه "مهدی اعتماد سعید" ، "امیر افشار " ، "سارا اکبری" ، "آرش فتاحی" ، "نهال فرجادی" ، "طاهره هزاوه" ، "محمد مجد طاهری" و نواهای شگرف با طراحی "نوید گوهری" . دراماتیک بودن "مده‌آ" ی گروه بین از روایت گری داستان مده‌آ ی اوریپید کبیر نیست این اثر را به قالب کاری این گروه که شیوه‌ی اجرایی خود را دارد در آوردن شاه‌کاری دیگر از آن شاه‌کار جاویدان ساخته و تنها نه‌باید به این تکیه کرد که مده‌آ را می‌شناسیم یا نه باید به این توجه کنیم رنگ و بوی مده‌آ را با بازی‌ها و نواهایی که اجرا می‌شود چه‌گونه خواهیم شناخیت که این حال دست می‌دهد که در جایی از آثار این زمان می‌شود باری دیگر برگشت و دیدگان نوینی را به آثار باستان و قدیم داشت ؛ سیر آثار ... دیدن ادامه ›› اخیر گروه از "وقتی ما مرده‌گان برمی‌خیزیم" تا "مده‌آ" بیان می‌دارد که اتفاقی نو را در تئاتر ایران زمین شاهد خواهیم بود.
تماشای این شاه‌کار را که در زمانی کم به اجرا گذاشته شده از دیدگان محروم نه‌کنید .

-گاومون زایید .
گاو زاییدن ... زاییدن گاو (گوساله) ...
گاو که به‌زاید چه تماشاگرِ زاییدن‌ش باشی ، چه گاو را ‌زایمان کنی به این شدت به این اتفاق فکر نه‌می‌کنی تا زمانی که زیر نور موبایل یک پلیس به‌خواهی گاوی را ‌زایمان کنی یا تماشاگر زاییدن‌ش باشی ؛ سوراخ سفیدی که از ماتحت یک گاو (ماتحت ماکت یک گاو) باز می‌شود و گوساله‌یی (عروسک گوساله‌یی) بیرون کشیده می‌شود توسط یک تروریست ، زمانی که کل جهان در ترس از ترور و تروریست و خبر یک حمله‌ی تروریستی دیگر در التهاب است .
گاوی را جابر رمضانی در این نمایش (سوراخ) پس از آن سکوت (نمایش صدای آهسته‌ی برف) می‌زاید که صدای‌ش (از هاش اف بازی‌گرها و از فریاد بازی‌گرها و از درد بازی‌گرها) قرار اول این تئاتر است ؛ موسیقی تیتراژ اول ، هنگامی که مانند تئاتر‌‌های کلاسیک پرده باز می‌شود و سپس صدای آسانسوری که خراب است و سپس صدای دو مامور پلیس که داخل آسانسوری که نرسیده به طبقه درش باز شده ، گیر افتاده‌ند و بعد از آن صداهایی که زنده‌گی را می‌آفرینند ، بعکس از تئاتر پیشین این کارگردان که سکوت زنده‌گی را می‌آفرید و کوچک‌ترین صدا زنده‌گی را نابود می‌کرد در این جا سکوت است که زنده‌گی را به پایان می‌رساند ؛ با نمای سینمای‌ش طنزی را به ما می‌دهد که اگر پی گیر موضوع و جریانات این تئاتر بوده باشید شاید یاد فیلم پالپ فیکشن بی‌افتید ، بدی و زشتی‌یی که در این همهمه برای‌تان خوب و زیبا جلوه ... دیدن ادامه ›› می‌کند .
گاوی را آتیلا پسیانی ، هوتن شکیبا ، هانی عبدالمجید ، وحید آقاپور ، داریوش موفق ، روح‌الله حق گوی لسان می‌زایند که با ریزه‌کاری‌های کارگردانی‌ش و بازی‌گری‌ش ذهن تماشاگر را درگیر می‌کنند تا اگر بعد از نمایش چه به‌خواهد با دلیل به‌گوید خوب و چه به‌خواهد با دلیل به‌گوید بد گاوش زاییده است ؛ گاوی که دی‌شب من آن همه خشن و زیبا دیدم‌ش سوال‌های زیادی را در ذهن‌م ایجاد کرد که باید جوابی برای‌ش وجود داشته باشد و کسی باید باشد ، جواب‌گو (اشاره به یادداشت آقای امیررضا کوهستانی عزیز) ؛ چرا در این برهه‌ی زمانی این نمایش به اجرا در آمده است ؟ و چه نیازی در وجود ما ست برای حتمن دیدن این اثر وقتی که چند ماه بیش‌تر نیست که از وقایع بیروت و پاریس و بروکسل گذشته است ؟ چرا این نمایش هتلی در مکانی نامشخص را روایت می‌کند ، وقتی بیش‌ترین دفعات هجوم تروریستی به هتل‌های جهان بوده است ؟ (اشاره به بازار و مسجد تصوری از مکان هتل را می‌هد که گویا باید در کشورهای خاورمیانه باشد اما حضور فردی به اسم سام دُلان در کنار بازار و مسجد تصوری از آمریکایی جنوبی ایجاد می‌کند .) چرا خشونت پلیس جوان نسبت به پسر تیره پوست بیشتر از باقی افراد است ؟ چرا یک تروریست هنگام زاییدن گاو آن قدر حس آدمیت نشان می‌دهد نسبت به پلیسی که تا آن لحظه فرد مثبت نمایش است ؟ چرا پلیس رفتاری غیر واقعی دارد با یک تروریست و به او اجازه می‌دهد یک گوساله را به دنیا بی‌‌آورد ؟
گاوم زایید و ذهن‌م درگیر اجرایی شد که وقت‌ش بود تا فکر کنم وقتی در سِن تئاتری (تئاتر پالیمرا در سوریه کنونی ، رم باستان) سر انسان‌های بی‌گناه را می‌برند می‌شود نمایشی را دید که ذهن بشر بریند (از دیالوگ‌های نمایش برای گرفتن سی اف دوربین مُخبِر) و جای آن آدمیت را رشد کند ؛ با دراماتوژی محمد چرم‌شیر و تصاویری نو از گروه سوراخ تو دیوار .