به برداشت من، موسیقی لطف بزرگیست در حق اجرا. آن را زنده نگه می دارد و از ریتم افتادن های معدود متن را جبران می کند.
و در انتها خسته نباشید به همه عوامل عزیز.

برای من، اگر در طول اجرا ساعتم را چک نکرده باشم، احتمالا به این معنی است که اجرا به مذاقم خوش آمده. که درگیر شده ام. که در جستجوی جواب سوالات داستان، یا احساسات حاکم بر فضا، توی خودم بوده ام. بازی ها به چشم من خوبند. هیچکس هیچوقت بیکار نیست. یا دیالوگ میگوید یا به دیالوگ دیگری واکنش نشان می دهد یا رفتاری در جهت ایجاد شناخت بیشتر از شخصیتش دارد. متن خودش به چالش های خودش میپردازد. برای مخاطب سوال ایجاد می کند که کسی چرا علت جدایی را جویا نمی شود؟ و دقیقا همان وقت خود متن میپرسد که کسی چرا علت جدایی را جویا نمی شود؟ خسته نباشید و آرزوی موفقیت.

بی تردید بازی آقای همتی ،تغییرات احوال و تسلط بسیارشان بر آن بسیار تماشایی است و متن اگه چه که بسیار خواندنی و شنیدنی است، اما ریتم نمایش برای من مخصوصا در نیمه پایانی اندکی افتاده بود.
برای من چقدر باعث خوشحالی است که نمایش ها طراحی، تمرین و اجرا می شوند و امیدم که خستگی هرگز بر عوامل غلبه نکند.

حالا که بعد از گذشت چند ماه از تماشای این تیاتر، اینجا چیزی مینویسم، اندکی وابی سابی خوانده ام، قدری از تئوری ایکبانا میدانم، میازاکی و آثارش را بهتر میشناسم و در تلاشم که بدانم چه تفکری پشت هیراکیری قرار دارد. این به گمان من به این معنی است که نمایش رسالتش را به تمامی انجام داده. مخاطب را موقع تماشا و بعد تر موقع یادآوری آن تماشا، غرق لذت کرده است. او را نسبت به موضوعی کنجکاو و مشتاق کرده و آنقدر قدرتمند بوده که کنجکاوری اش را به اقدامِ هر چقدر کوچک کشانده است.

چه بازی های درخشانی، چه دوربین خوبی. چه ترکیب قدرتمندی از میرسعید مولویان و ایمان صیاد برهانی.