تالار وحدت
تئاترشهر تهران
تماشاخانه ایرانشهر
پردیس تئاتر شهرزاد
تماشاخانه ملک
عمارت نوفل لوشاتو
تئاتر هامون
خانه نمایش دا
تالار مولوی
تالار حافظ
تماشاخانه سنگلج
تالار هنر
تماشاخانه هیلاج
خانه هنر دیوار
مجموعه تئاتر لبخند
بلک باکس ایران مالSB > com/org | (HTTPS) localhost : 20:51:20
«تیوال» به عنوان شبکه اجتماعی هنر و فرهنگ، همچون دیواری‌است برای هنردوستان و هنرمندان برای نوشتن و گفت‌وگو درباره زمینه‌های علاقه‌مندی مشترک، خبررسانی برنامه‌های جالب به هم‌دیگر و پیش‌نهادن دیدگاه و آثار خود. برای فعالیت در تیوال به سیستم وارد شوید
من باور دارم که زندگی کوتاه است و آدمی باید از فرصت استفاده کند و کوچه پس‌کوچه‌ها را قدم بزند تا در هر کوی و برزن چیز جدیدی را تجربه کند و در این مسیر باید که بیاموزد و رشد کند بنابراین بر همین اساس و فرمول، سال‌ها پیش چمدان جمع کردم و از ایران رفتم تا «مهاجرت» را تجربه کنم.
بعد از اینکه حس کردم برای این هجرت، دنیای درونی خودم را به‌خوبی نشناختم و برای رفتن به سرزمینِ جدید، پیشتر و بیشتر از اینکه طول، عرض، مختصات و دمای هوای سرزمین جدید را بشناسم باید به حال و هوای درونی خودم اشراف و شناخت داشته باشم و وقتی فهمیدم برای داشتن حالِ خوب در سرزمین جدید، پازل‌هایی در جای درست قرار نگرفته و آن مدینه فاضله هم چیزی نیست که تصور کرده بودم، آن‌وقت شهامت، شجاعت یا شاید حماقت! برگشتن به ایران را پیدا کردم و برگشتم. و از همان سال‌ها هر اثر هنری که در خصوص «مهاجرت» ساخته شد من را مجذوب خود کرد و باعث شد رد و نشانِ مهاجر و دغدغه‌هایش در تمامی رمان‌هایی که تاکنون نوشتم وجود داشته باشد که «سرزمین نوچ» نمونه بارز و پر رنگ آن است.
به‌نظرم هیچ تناسبی بین کمیت و کیفیت آثار ساخته شده با محوریت مهاجرت و تعداد افرادی که در سال‌های اخیر از ایران مهاجرت کرده و رفتند وجود ندارد و هنوز بسیاری از تلخی و شیرینی‌های مهاجرت به‌خوبی بیان و عیان نشده است. بنابراین هر اثری که بتواند مخاطب را با دنیای واقعی مهاجرت آشنا کند ارزشمند ... دیدن ادامه ›› است. متاسفانه بسیاری از کسانی که چمدان جمع می‌کنند تا بروند، به خوبی دنیای درونی خود و همچنین سرزمین جدید را نمی‌شناسند و شاخص و معیارشان عکس‌های اینستاگرام دوست و رفیق‌شان است و بسیاری می‌روند که فقط در «ایران» نباشند که این بدترین شکل مهاجرت است.
«گرامر» برشی کوتاه از لحظاتی است که انسان مهاجر دردِ تنهایی و خلاء و نبودن را حس و لمس می‌کند. لحظاتی ساده که تا پیش از رفتن به ذهن آدم مهاجر نمی‌رسد اما وقتی زرق و برق زندگی آن‌سوی مرز کمرنگ می‌شود آن‌وقت است که یادش می‌افتد آن گیلکی حرف زدن بخش مهمی از زندگی‌اش بوده و حجم حضور مادر چه سنگین و وزین بوده و تغییر شخصیت، به راحتی ممکن نیست. گرامر به دنبال سوءاستفاده از احساسات تماشاچی نیست و شنیدن هق‌هق گریه در وسط اجرا، گره خورده به خاطرات و یادآوری رفتن عزیزان‌مان که در این سال‌ها بسیار زیاد شدند!
بعد از اینکه حس کردم برای این هجرت، دنیای درونی خودم را به‌خوبی نشناختم و برای رفتن به سرزمینِ جدید، پیشتر و بیشتر از اینکه طول، عرض، مختصات و دمای هوای سرزمین جدید را بشناسم باید به حال و هوای درونی خودم اشراف و شناخت داشته باشم و وقتی فهمیدم برای داشتن حالِ خوب در سرزمین جدید، پازل‌هایی در جای درست قرار نگرفته و آن مدینه فاضله هم چیزی نیست که تصور کرده بودم، آن‌وقت شهامت، شجاعت یا شاید حماقت! برگشتن به ایران را پیدا کردم و برگشتم. و از همان سال‌ها هر اثر هنری که در خصوص «مهاجرت» ساخته شد من را مجذوب خود کرد و باعث شد رد و نشانِ مهاجر و دغدغه‌هایش در تمامی رمان‌هایی که تاکنون نوشتم وجود داشته باشد که «سرزمین نوچ» نمونه بارز و پر رنگ آن است.
به‌نظرم هیچ تناسبی بین کمیت و کیفیت آثار ساخته شده با محوریت مهاجرت و تعداد افرادی که در سال‌های اخیر از ایران مهاجرت کرده و رفتند وجود ندارد و هنوز بسیاری از تلخی و شیرینی‌های مهاجرت به‌خوبی بیان و عیان نشده است. بنابراین هر اثری که بتواند مخاطب را با دنیای واقعی مهاجرت آشنا کند ارزشمند ... دیدن ادامه ›› است. متاسفانه بسیاری از کسانی که چمدان جمع می‌کنند تا بروند، به خوبی دنیای درونی خود و همچنین سرزمین جدید را نمی‌شناسند و شاخص و معیارشان عکس‌های اینستاگرام دوست و رفیق‌شان است و بسیاری می‌روند که فقط در «ایران» نباشند که این بدترین شکل مهاجرت است.
«گرامر» برشی کوتاه از لحظاتی است که انسان مهاجر دردِ تنهایی و خلاء و نبودن را حس و لمس می‌کند. لحظاتی ساده که تا پیش از رفتن به ذهن آدم مهاجر نمی‌رسد اما وقتی زرق و برق زندگی آن‌سوی مرز کمرنگ می‌شود آن‌وقت است که یادش می‌افتد آن گیلکی حرف زدن بخش مهمی از زندگی‌اش بوده و حجم حضور مادر چه سنگین و وزین بوده و تغییر شخصیت، به راحتی ممکن نیست. گرامر به دنبال سوءاستفاده از احساسات تماشاچی نیست و شنیدن هق‌هق گریه در وسط اجرا، گره خورده به خاطرات و یادآوری رفتن عزیزان‌مان که در این سال‌ها بسیار زیاد شدند!
امیر، امیرمسعود فدائی، حسین بهمنش، سپهر، محمد فروزنده، فائزه یوسفی و امیر مسعود این را
خواندند
حسین برفی نژاد، me، متین خیبلی، محمدرضا ریاحی پناه و هادی حاجی زاده این را دوست دارند
حسین برفی نژاد، me، متین خیبلی، محمدرضا ریاحی پناه و هادی حاجی زاده این را دوست دارند
حسین برفی نژاد (hosseinbarfinezhad)
تیوال این کاربر
پروفایل
دنبال
از ۲۰ اردیبهشت ۱۴۰۱
چقدر حقیقی و زیبا نوشتید ...
دوستی دارم که بعد از دیدن گرامر می گفت ما گل نیستیم خاکمونو عوض کنن و حالمون خوب بشه
سپاس بی کران از نوشته شما 🙏🏻🌼
دوستی دارم که بعد از دیدن گرامر می گفت ما گل نیستیم خاکمونو عوض کنن و حالمون خوب بشه
سپاس بی کران از نوشته شما 🙏🏻🌼
۰۳ آذر
دوست‌دارم
( ۱ )
پاسخ
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
نمایش یک «کاظم سیاحی» دارد و دیگر هیچ! که قاعدتا او هم نمی‌تواند به تنهایی این جزیره و افراد سردرگمش را که نه هدف دارند، نه برنامه، نه نقشه راه و نه رسالتی را نجات دهد. ظاهراً تعدادی بازیگر جمع شدند تا با هم گپ بزنند و دیداری تازه کنند و ما تماشاچیان، تافته بافته این مجلس هستیم.
براستی هدف از این اجرا چه بود و مخاطبش چه طیف و چه گروه و دسته‌ای است؟
براستی هدف از این اجرا چه بود و مخاطبش چه طیف و چه گروه و دسته‌ای است؟
امیرمسعود فدائی، سپهر، سجاد آل داود، Fahimeh Moussavi، حسین بهمنش، ارش خیل تاش، مهدیه سلیمانی، پارسا همت یار و امیر مسعود این را
خواندند
mahaya، بهزاد ماها، محمد فروزنده، نسیم باقری، Moonlike، امین کاکولکی، حسین چیانی و الهام یعقوبی این را دوست دارند
mahaya، بهزاد ماها، محمد فروزنده، نسیم باقری، Moonlike، امین کاکولکی، حسین چیانی و الهام یعقوبی این را دوست دارند
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
تاتر «ادبیات» کاری شریف است. نوشته و اجرایی که بدون شوآف، قر و قمیش، پیام اصلی خود را به گوش مخاطب می‌رساند. هر چند شکی نیست که اگر نبود ترس از خطر سانسور و قیچی، نویسنده با فراغِ بال بیشتر از تاریخ کهن و معاصر و نقش زنان در شکل‌گیری شرایط اجتماعی امروز می‌نوشت اما خب همگان می‌دانیم که در این روزگار هر هنرمند برای بیانِ پیام خود مجبور به چه هنرمندانه رقصیدنی است تا بتواند اثر را با کمترین آسیب و لطمه و بهمریختگی ارائه کند و یه سرمنزل برساند.
مهام میقانی نویسنده‌ی کار بلدِ عاشقی است که در کنار ذهن خلاق، برای نوشتن هر اثر تحقیق و پژوهش زیاد می‌کند و در نوشتن «ادبیات» نشان داد که خوب می‌تواند تاریخ را شخم بزند تا از لابه‌لای وقایع و اتفاقات، نام‌هایی را از دل خاک بیرون بکشد و آنها را گردگیری کند و نشان مخاطبان دهد. به‌نظرم وقتی تماشاگر از سالن تاریک تاتر بیرون می‌آید و آن‌وقت به دنبال شناخت و آشنایی بیشتر با شخصیت‌ها و اتفاقات شروع به سرچ و جستجو در اینترنت و کتاب‌ها و منابع می‌کند این موضوع به معنای آن است که گروه نمایشی کارش را به خوبی انجام داده است. در عصر اطلاعات کار سختی است که بتوانی در ذهن مخاطب جرقه‌ای بزنی و او را در میان حجم زیادی از اخبار و اسامی و حوادث، راغب کنی تا به دنبال شناخت و آشنایی بیشتر با شخصیت‌های نمایش برود و «ادبیات» این کار را به خوبی انجام میدهد.
بعد از دیدن «ادبیات» است که نام زندان قزل‌قلعه برایت بامعنا می‌شود و با استوار ساقی رفیق می‌شوی و حس می‌کنی چقدر می‌توانی این آدمِ شجاعِ ... دیدن ادامه ›› با دل و جرات را که نمونه‌اش در تاریخ این سرزمین کمیاب است دوست داشته باشی و وقتی دربه‌در دنبال کشف بیشتر ساقی، صدیقه و رازهای زندگی زنان و مردان جسور قصه هستی یعنی تاتر کارش را به خوبی انجام داده است.
مهام میقانی نویسنده‌ی کار بلدِ عاشقی است که در کنار ذهن خلاق، برای نوشتن هر اثر تحقیق و پژوهش زیاد می‌کند و در نوشتن «ادبیات» نشان داد که خوب می‌تواند تاریخ را شخم بزند تا از لابه‌لای وقایع و اتفاقات، نام‌هایی را از دل خاک بیرون بکشد و آنها را گردگیری کند و نشان مخاطبان دهد. به‌نظرم وقتی تماشاگر از سالن تاریک تاتر بیرون می‌آید و آن‌وقت به دنبال شناخت و آشنایی بیشتر با شخصیت‌ها و اتفاقات شروع به سرچ و جستجو در اینترنت و کتاب‌ها و منابع می‌کند این موضوع به معنای آن است که گروه نمایشی کارش را به خوبی انجام داده است. در عصر اطلاعات کار سختی است که بتوانی در ذهن مخاطب جرقه‌ای بزنی و او را در میان حجم زیادی از اخبار و اسامی و حوادث، راغب کنی تا به دنبال شناخت و آشنایی بیشتر با شخصیت‌های نمایش برود و «ادبیات» این کار را به خوبی انجام میدهد.
بعد از دیدن «ادبیات» است که نام زندان قزل‌قلعه برایت بامعنا می‌شود و با استوار ساقی رفیق می‌شوی و حس می‌کنی چقدر می‌توانی این آدمِ شجاعِ ... دیدن ادامه ›› با دل و جرات را که نمونه‌اش در تاریخ این سرزمین کمیاب است دوست داشته باشی و وقتی دربه‌در دنبال کشف بیشتر ساقی، صدیقه و رازهای زندگی زنان و مردان جسور قصه هستی یعنی تاتر کارش را به خوبی انجام داده است.
۱۶ نفر
این را
خواندند
محمد حسن درباغی فرد، محمدرضا سرلک، محمد رضایی، میرآ، رحیم نوروزی، صابر شهیدی، رامین سیاردشتی و الهه شه‌پرست این را دوست دارند
محمد حسن درباغی فرد، محمدرضا سرلک، محمد رضایی، میرآ، رحیم نوروزی، صابر شهیدی، رامین سیاردشتی و الهه شه‌پرست این را دوست دارند
به انتظار عادت کرده ام
به روزی که در جایی آبرومند
شریف زندگی کنم.
قسم به خون
به قلم
من آدم خوبی نیستم
بوی تعفنم آزارم میدهد
چه کنم؟
همینم که هستم.
تغییر؟
این کلام حداقل برای من
توو خالی است.
به روزی که در جایی آبرومند
شریف زندگی کنم.
قسم به خون
به قلم
من آدم خوبی نیستم
بوی تعفنم آزارم میدهد
چه کنم؟
همینم که هستم.
تغییر؟
این کلام حداقل برای من
توو خالی است.
درود دوست عزیز
ممنون که برای ما نظرتون رو نوشتید .
خوشحالیم که میزبان شما ، مخاطبان فهیم هستیم .
ممنون که برای ما نظرتون رو نوشتید .
خوشحالیم که میزبان شما ، مخاطبان فهیم هستیم .
دوستان دو عدد بلیت تئاتر نبرد رستم و سهراب دارم برای دوشنبه ۶/۲۶. هرکس خواست لطفا تماس بگیرید ۰۹۳۶۹۹۰۶۵۴۶
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
تاتر؟
نامش تانر نیست.
فرسنگ‌ها فاصله دارد این اجرا با حداقل‌های استاندارد یک تاتر.
نامش تانر نیست.
فرسنگ‌ها فاصله دارد این اجرا با حداقل‌های استاندارد یک تاتر.
محمد فروزنده، ارش خیل تاش، میلاد فراهانی، سوزان، شیوا الف، حسین چیانی و NetHunter این را
خواندند
سینا دهقان این را دوست دارد
سینا دهقان این را دوست دارد
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
«شالهنگ» نمایشی ابتر و اَلکن است.
به همین ناقصی که عوامل این نمایش برای معرفی‌اش در خلاصه‌‌ی آن نوشته‌اند: «من و تو خیلی با هم فرقی نداریم. هر کدوم یه جور یه کسی را گروگان گرفتیم.» در حالی که من به عنوان مخاطب باید بعد از خواندن خلاصه نمایش، ترغیب به خرید بلیط و دیدنش شوم، واقعاً این نیم‌خط نوشته، جذابیتی برای دیدن این اثر هنری ایجاد می‌کند؟ به‌نظر نمی‌رسد که نوشته‌ایی دَم‌دستی و انگار از سر اجبار بوده فقط برای خالی نبودن عریضه؟
تعداد زیاد شخصیت‌ها برای یک کار 70 دقیقه‌ای به شرطی حُسن و ویژگی مثبت است که نویسنده و کارگردان از پَس قصه‌ی زندگی و بیان دغدغه‌های هر شخصیت بربیایند نه اینکه این زوج‌ها همگی ملغمه‌ای باشند از روابط سمی، منهدم، پوسیده و مشکل‌دار که بخاطر زمان کم و قصه‌ی ناقص، کارگردان فرصت نکرده به عمق روابط و زندگی آنها سفر کند و فقط بسنده کرده به نشان دادن یک برش بسیار کوتاه و سطحی از اختلاف یک رابطه متاهل و متعهدانه در صورتی که اختلافات زناشویی و پارتنری ریشه در بسیاری از عوامل و پارامترها دارد و زن و مرد صرفا بر اساس یک معضل رابطه‌شان پاره ... دیدن ادامه ›› نمی‌شود.
گویا نویسنده و کارگردان فقط علاقه داشتند چندین زوج با داشتن هزاران مشکل را نشان مخاطب دهند (و البته که در میان این‌ها هیچ زوج بدون مشکل هم وجود ندارد که اگر داشت اختلاف‌نظرها در خصوص رابطه و ماندگاری آن می‌توانست بسیار جذاب‌تر باشد) و حالا من بعنوان یک مخاطب باید قبول کنم که بر اساس کوچکترین مشکل در زندگی زناشویی، مرد می‌تواند به زنش خیانت کند و همه مردان قصه‌ی ما نیز سرشان در آخور دیگری گرم است و... عجب!
روابط در دنیای واقعی امروز پر از سوءتفاهم و مشکل است، اگر قرار است در مقام نویسنده و کارگردان به سراغ‌شان برویم حتی اگر بتوانیم یکی از مشکلات رابطه را نشان مخاطب دهیم و جرقه‌ای را در ذهنش بزنیم، شاهکار کرده‌ایم. در یک نمایش یک ساعته ما توان پرداختن به قصه‌ی زندگی آدم‌های مختلف را نداریم. اینکه گروهی آدم مشکل‌دار را روی صحنه بیاوریم و فقط برشی کوتاه از مشکلات آنها را نشان مخاطب دهیم، نه سوال مهمی مطرح کردیم و نه پاسخی به سوالات داده‌ایم. رسالت هنر، حرکت در عمق و بیان مشکلات از زاویه‌ایی جدید است که بتواند در این دنیای پر هیاهو مخاطب را به فکر بیاندازد. به راستی شالهنگ کدام سوال جدید و نو را برای مخاطب طرح کرد یا از کدام افق جدید به مشکلات روابط نگاهی جدید کرد؟
برای رشد، توسعه، ارتقاء و بزرگ‌شدن باید به جنگ رقبای قدرتمند رفت. به‌نظرم شالهنگ حتی یک گروگانگیر جدی و قوی هم نبود تا مخاطب را یک ساعت اسیر خود کند!
به همین ناقصی که عوامل این نمایش برای معرفی‌اش در خلاصه‌‌ی آن نوشته‌اند: «من و تو خیلی با هم فرقی نداریم. هر کدوم یه جور یه کسی را گروگان گرفتیم.» در حالی که من به عنوان مخاطب باید بعد از خواندن خلاصه نمایش، ترغیب به خرید بلیط و دیدنش شوم، واقعاً این نیم‌خط نوشته، جذابیتی برای دیدن این اثر هنری ایجاد می‌کند؟ به‌نظر نمی‌رسد که نوشته‌ایی دَم‌دستی و انگار از سر اجبار بوده فقط برای خالی نبودن عریضه؟
تعداد زیاد شخصیت‌ها برای یک کار 70 دقیقه‌ای به شرطی حُسن و ویژگی مثبت است که نویسنده و کارگردان از پَس قصه‌ی زندگی و بیان دغدغه‌های هر شخصیت بربیایند نه اینکه این زوج‌ها همگی ملغمه‌ای باشند از روابط سمی، منهدم، پوسیده و مشکل‌دار که بخاطر زمان کم و قصه‌ی ناقص، کارگردان فرصت نکرده به عمق روابط و زندگی آنها سفر کند و فقط بسنده کرده به نشان دادن یک برش بسیار کوتاه و سطحی از اختلاف یک رابطه متاهل و متعهدانه در صورتی که اختلافات زناشویی و پارتنری ریشه در بسیاری از عوامل و پارامترها دارد و زن و مرد صرفا بر اساس یک معضل رابطه‌شان پاره ... دیدن ادامه ›› نمی‌شود.
گویا نویسنده و کارگردان فقط علاقه داشتند چندین زوج با داشتن هزاران مشکل را نشان مخاطب دهند (و البته که در میان این‌ها هیچ زوج بدون مشکل هم وجود ندارد که اگر داشت اختلاف‌نظرها در خصوص رابطه و ماندگاری آن می‌توانست بسیار جذاب‌تر باشد) و حالا من بعنوان یک مخاطب باید قبول کنم که بر اساس کوچکترین مشکل در زندگی زناشویی، مرد می‌تواند به زنش خیانت کند و همه مردان قصه‌ی ما نیز سرشان در آخور دیگری گرم است و... عجب!
روابط در دنیای واقعی امروز پر از سوءتفاهم و مشکل است، اگر قرار است در مقام نویسنده و کارگردان به سراغ‌شان برویم حتی اگر بتوانیم یکی از مشکلات رابطه را نشان مخاطب دهیم و جرقه‌ای را در ذهنش بزنیم، شاهکار کرده‌ایم. در یک نمایش یک ساعته ما توان پرداختن به قصه‌ی زندگی آدم‌های مختلف را نداریم. اینکه گروهی آدم مشکل‌دار را روی صحنه بیاوریم و فقط برشی کوتاه از مشکلات آنها را نشان مخاطب دهیم، نه سوال مهمی مطرح کردیم و نه پاسخی به سوالات داده‌ایم. رسالت هنر، حرکت در عمق و بیان مشکلات از زاویه‌ایی جدید است که بتواند در این دنیای پر هیاهو مخاطب را به فکر بیاندازد. به راستی شالهنگ کدام سوال جدید و نو را برای مخاطب طرح کرد یا از کدام افق جدید به مشکلات روابط نگاهی جدید کرد؟
برای رشد، توسعه، ارتقاء و بزرگ‌شدن باید به جنگ رقبای قدرتمند رفت. به‌نظرم شالهنگ حتی یک گروگانگیر جدی و قوی هم نبود تا مخاطب را یک ساعت اسیر خود کند!
امین کاکولکی، حسین چیانی، عقیل بهرامی، مریم علیپور، آرزو خانجانی، سعید شهیدیان، محمد فروزنده، امیر مسعود و علی تیمورفامیان این را
خواندند
محمد لهاک، امیر افشار، عرفان ضرغامی، الهام میرزائی و علی‌رضا نجاتی این را دوست دارند
محمد لهاک، امیر افشار، عرفان ضرغامی، الهام میرزائی و علی‌رضا نجاتی این را دوست دارند
دوست محترم نویسنده
امروزه در نمایش‌ها قرار نیست بر وحدت سه‌گانه پایبند باشیم زیرا دنیای امروز مجالی برای پرداخت کامل داستان را با زمان واقعی بر روی صحنه ندارد. اینگونه توقع از نمایش در همان دوران سوفوکل و اوریپید و آریستوفان باقی ماند. حتی شکسپیر هم چنین فرصتی را در اختیار نداشت. شما قطعاً بهتر از من می‌دانید که مُقام چنین پردازشی در رمان است؛ نه بر صحنهٔ تئاتر. امروزه در هنرهای نمایشی فقط در سریالهای ترکی شاهد بسط نامحدود داستانها و کاراکترها هستیم که به مدت نامحدود، به‌طور موازی به شکل خرده داستان و روایت‌های جانبی در کنار خط اصلی داستان حرکت می‌کنند و بیننده را بعد از ده‌ها فصل و صدها اپیزود تا سرمنزل مقصود چنان می‌رسانند و چنان برای همه چیز تصمیم می‌گیرند که بیننده نیاز به هیچ تفکری نداشته باشد و بعد از اتمام سریال خدای ناکرده نگران سرنوشت هیچ یک از کاراکترها ... دیدن ادامه ›› نباشد.
در دنیای نمایش مخصوصاً جهان ذهنی بابک قادری برای کسی تصمیمی گرفته نمی‌شود. آثار بابک قادری مثل آینهٔ فیلم مسافران است که دست به‌دست می‌شود و هرکسی خودش را در آن می‌بیند؛ زشت و زیبایش دخلی به بابک ندارد.
امروزه در نمایش‌ها قرار نیست بر وحدت سه‌گانه پایبند باشیم زیرا دنیای امروز مجالی برای پرداخت کامل داستان را با زمان واقعی بر روی صحنه ندارد. اینگونه توقع از نمایش در همان دوران سوفوکل و اوریپید و آریستوفان باقی ماند. حتی شکسپیر هم چنین فرصتی را در اختیار نداشت. شما قطعاً بهتر از من می‌دانید که مُقام چنین پردازشی در رمان است؛ نه بر صحنهٔ تئاتر. امروزه در هنرهای نمایشی فقط در سریالهای ترکی شاهد بسط نامحدود داستانها و کاراکترها هستیم که به مدت نامحدود، به‌طور موازی به شکل خرده داستان و روایت‌های جانبی در کنار خط اصلی داستان حرکت می‌کنند و بیننده را بعد از ده‌ها فصل و صدها اپیزود تا سرمنزل مقصود چنان می‌رسانند و چنان برای همه چیز تصمیم می‌گیرند که بیننده نیاز به هیچ تفکری نداشته باشد و بعد از اتمام سریال خدای ناکرده نگران سرنوشت هیچ یک از کاراکترها ... دیدن ادامه ›› نباشد.
در دنیای نمایش مخصوصاً جهان ذهنی بابک قادری برای کسی تصمیمی گرفته نمی‌شود. آثار بابک قادری مثل آینهٔ فیلم مسافران است که دست به‌دست می‌شود و هرکسی خودش را در آن می‌بیند؛ زشت و زیبایش دخلی به بابک ندارد.
دوست عزیز و گرامی
اثر هنری قاعده و قانون دارد. نمی‌شود بر اساس امیال و سلیقه خود کاری را بنویسم یا روی صحنه ببریم. تاتر، رمان، داستان، سناریو و... چهارچوب دارد بنابراین کارگردان باید مطابق با شرایط، زمان، مکان، امکانات و... تعداد شخصیت‌ها و اتفاقات و کنش و واکنش‌ها را مشخص نماید و نمی‌تواند صرفاً مطابق با جهان ذهنی خودش (که نمی‌دانم شما چطور از جهان ذهنی ایشان مطلع هستید!) اجرایی داشته باشد که شخصیت‌ها نه پَس داشته باشند و نه پیش. و خوش بحال بابک قادری که مخاطبان و دوستانی همچون شما دارد که کارهایش با مسافران مقایسه می‌شود و بدا به حال من که نقد و نظرم درباره این اثر هنری فاخر! که حتی می‌توانست در سالن گلریز هم اجرا داشته باشد با سریالهای ترکی مقایسه می‌شود.
اثر هنری قاعده و قانون دارد. نمی‌شود بر اساس امیال و سلیقه خود کاری را بنویسم یا روی صحنه ببریم. تاتر، رمان، داستان، سناریو و... چهارچوب دارد بنابراین کارگردان باید مطابق با شرایط، زمان، مکان، امکانات و... تعداد شخصیت‌ها و اتفاقات و کنش و واکنش‌ها را مشخص نماید و نمی‌تواند صرفاً مطابق با جهان ذهنی خودش (که نمی‌دانم شما چطور از جهان ذهنی ایشان مطلع هستید!) اجرایی داشته باشد که شخصیت‌ها نه پَس داشته باشند و نه پیش. و خوش بحال بابک قادری که مخاطبان و دوستانی همچون شما دارد که کارهایش با مسافران مقایسه می‌شود و بدا به حال من که نقد و نظرم درباره این اثر هنری فاخر! که حتی می‌توانست در سالن گلریز هم اجرا داشته باشد با سریالهای ترکی مقایسه می‌شود.
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
رضا وسط‌دوز عاشق سینماست. از آن عاشق‌هایی که عشق می‌تواند او را حیران و سرگردان کوی و برزن کند؛ که کرده. در رویاهایش همنشین و هم‌بازی بزرگان سینماست و سیمرغ پرنده افسانه‌ای را روی شانه دارد و آب و دون‌اش میدهد تا... اما آدم بداقبال نه فقط در زندگی یومیه که حتی در رویاهایش هم نمی‌تواند بَرنده و دارنده‌ی سیمرغ باشد. آدم سیاه‌بخت سیمرغ که هیچ، کفترچاهی هم ندارد!
شاید رضا مژده نتوانسته به عشقش که سینماست برسد اما او هر روز هزاران نقش را نه فقط بازی، که نَفَس می‌کشد، زندگی می‌کند. از «گاو» مش‌حسن گرفته تا مجید «سوته‌دلان» و «رضا موتوری» با همه رفیق است. همراه با گوگوش پیچ‌های جاده چالوس را می‌پیچد و برای زیبای آوازه‌خوان زمزمه‌های عاشقانه سر میدهد. کار و زندگی را ول می‌کند تا همراه دایی غفور به دنبال «بوی پیراهن یوسف» بگردد. برای گرفتن حق عباس در کنار حاج کاظم «آژانس شیشه‌ای» اسلحه به دست می‌گیرد. پدرسوختگی بازی‌های مارلون براندو را مرور می‌کند تا شاید در این دنیای نامرد «پدرخوانده» دیگری شود. رضا خسته است از زندگی پس دست در دست استیو مک‌کوئین و داستین هافمن می‌گذارد تا از جزیره تنهایی‌اش فرار کند. کنار حوض قدیمی می‌نشیند و زُل می‌زند به رقیه چهره‌آزاد و محمدعلی کشاورز و برای هزارمین بار «مادر» را می‌بیند و... و وای از مادر که عشق ماندگار ... دیدن ادامه ›› رضاست.
واقعیت تلخ همین است که سینما بی‌رحم است و زیادند هنروران و سیاه‌لشگرهایی که شب با رویای ستاره‌شدن لحاف بر سر می‌کشند و صبحِ خروس‌خوان با لگد برای به‌دست آوردن لقمه نانی بیدار و آواره‌ی دفاتر تولید فیلم می‌شوند و هی روز را شب و این دور باطل را تکرار می‌کنند.
شاید برای من و تو سینما باشکوه باشد همچون ساختمان فاخر پلاسکو که روزی روزگاری نماد مدرنیته پایتخت بود، شاید سینما زیبا و درخشان باشد همچون شعله‌های آتش که از دورترها می‌تواند دل و دین را با خود ببرد اما بخت و اقبال و شانس می‌خواهد در این بازارمکاره که گرگ‌ها در کمین نشسته‌اند و در دست همگان یک بلیط بخت‌آزمایی است، نمره و شماره‌ات را بخوانند. سینما فقط رنگ، نور، شهرت و پول نیست که برای بسیاری از عاشقان و سینه‌چاکان، سینما آتشی است که می‌سوزاند و خاکستر می‌کند و عمر و جان را به فنا میدهد.
شاید رضا مژده نتوانسته به عشقش که سینماست برسد اما او هر روز هزاران نقش را نه فقط بازی، که نَفَس می‌کشد، زندگی می‌کند. از «گاو» مش‌حسن گرفته تا مجید «سوته‌دلان» و «رضا موتوری» با همه رفیق است. همراه با گوگوش پیچ‌های جاده چالوس را می‌پیچد و برای زیبای آوازه‌خوان زمزمه‌های عاشقانه سر میدهد. کار و زندگی را ول می‌کند تا همراه دایی غفور به دنبال «بوی پیراهن یوسف» بگردد. برای گرفتن حق عباس در کنار حاج کاظم «آژانس شیشه‌ای» اسلحه به دست می‌گیرد. پدرسوختگی بازی‌های مارلون براندو را مرور می‌کند تا شاید در این دنیای نامرد «پدرخوانده» دیگری شود. رضا خسته است از زندگی پس دست در دست استیو مک‌کوئین و داستین هافمن می‌گذارد تا از جزیره تنهایی‌اش فرار کند. کنار حوض قدیمی می‌نشیند و زُل می‌زند به رقیه چهره‌آزاد و محمدعلی کشاورز و برای هزارمین بار «مادر» را می‌بیند و... و وای از مادر که عشق ماندگار ... دیدن ادامه ›› رضاست.
واقعیت تلخ همین است که سینما بی‌رحم است و زیادند هنروران و سیاه‌لشگرهایی که شب با رویای ستاره‌شدن لحاف بر سر می‌کشند و صبحِ خروس‌خوان با لگد برای به‌دست آوردن لقمه نانی بیدار و آواره‌ی دفاتر تولید فیلم می‌شوند و هی روز را شب و این دور باطل را تکرار می‌کنند.
شاید برای من و تو سینما باشکوه باشد همچون ساختمان فاخر پلاسکو که روزی روزگاری نماد مدرنیته پایتخت بود، شاید سینما زیبا و درخشان باشد همچون شعله‌های آتش که از دورترها می‌تواند دل و دین را با خود ببرد اما بخت و اقبال و شانس می‌خواهد در این بازارمکاره که گرگ‌ها در کمین نشسته‌اند و در دست همگان یک بلیط بخت‌آزمایی است، نمره و شماره‌ات را بخوانند. سینما فقط رنگ، نور، شهرت و پول نیست که برای بسیاری از عاشقان و سینه‌چاکان، سینما آتشی است که می‌سوزاند و خاکستر می‌کند و عمر و جان را به فنا میدهد.
علی عبدالرحیم، Reza1991s، سپهر، fateme soleimani و امیر مسعود این را
خواندند
محمدرضا مالکی، سینا ییلاق بیگی، Fahimeh Moussavi، الناز استحمامی و راحیل عبدی این را دوست دارند
محمدرضا مالکی، سینا ییلاق بیگی، Fahimeh Moussavi، الناز استحمامی و راحیل عبدی این را دوست دارند
چه زیبا جز به جز پیش رفتید . خوشحالم از این همه نگاه دقیق به لانگ شات.
ممنونم
ممنونم
جناب آقای مالکی عزیز،
درود بر شما.
بسیار مشتاق دیدن این اجرا هستم.
روزهای تازه، کی باز می‌شه؟
درود بر شما.
بسیار مشتاق دیدن این اجرا هستم.
روزهای تازه، کی باز می‌شه؟
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
فالومی، قصه‌ی پُر غصه‌ی بی‌تفاوتی رابطه‌هاست
شاید بهتر باشد گناه را به گردنِ اینترنت و دنیای مجازی و شبکه‌های اجتماعی تلگرام، اینستاگرام و فیسبوک که سَروکله‌شان در سال‌های اخیر به شکل‌های مختلف در زندگی ما پیدا شده نیاندازیم بلکه واقعیت این است که مقصر ما آدم‌های تنوع‌طلبی هستیم که مدیریت عاطفه نمی‌دانیم و آن‌جایی‌که باید خوب ببینیم، چشم‌های‌مان را به روی حقایق می‌بندیم و کورمال‌کورمال در تاریکی انتخاب می‌کنیم و وقتی قرار می‌شود چشم‌ها را ببندیم تا با آن‌چه انتخاب کرده‌ایم، سال‌های متمادی زندگی کنیم، آن‌وقت خط‌کش، متر و گونیا به‌دست شروع به سنجش و ارزیابی زوایای مختلف، فاصله‌ها و اختلاف سلیقه و... می‌کنیم.
«فالومی» قصه‌ی پُر غصه‌ی ما آدم‌هاست. فرقی هم ندارد جغرافیای زیستی ما، کجای کُره زمین قرار دارد. لندن یا تهران. پاریس یا شیراز... مشکل وجود دارد. قبول کنیم ما بیمار هستیم و رابطه‌های‌مان مشکل دارد. بسیاری از ما به جای آن‌که بخواهیم برای زخم‌های رابطه، مرهم پیدا کنیم و رابطه را مدیریت و کنترل کنیم، سعی می‌کنیم بی‌تفاوت باشیم، نبینیم، فراموش کنیم، ساکنِ کوچه‌ی علی‌چپ شویم و وقتی تار و پود یک رابطه متلاشی شد آن‌وقت به فکر آن می‌افتیم که ای داد... ای داد... فرش ابریشم دست‌بافت ارزشمند اُزبکی‌‌مان که قدرش را ندانسته‌ایم بید چنان جویده که تنها خاطره محوی از تصویرش را بیاد داریم.
لایه ... دیدن ادامه ›› رویی فالومی چنان است که گویا قرار است دقایقی ما را شاد کند و بخنداند تا دور شویم از دنیای واقعی، اما لایه درونی نمایش، پُر است از تلخی، درد، گریه و جدایی. قصه اصلی فالومی نه به طعم کلوچه‌های کارآگاه خصوصی، شیرین است و نه همچون گل‌ها و قالی دفترکار مشاور مالی و حسابدار، رنگی و جذاب. قصه فالومی روایت سیاه و سفیدی است که بیانگر تنهایی ما آدم‌هاست. فالومی از تنهایی آدم‌های به‌ظاهر خوشبختی می‌گوید که اینبار فُرادا و حتی زوج‌زوج تنها هستند.
فالومی نگاهی دارد به روابط و زندگی‌هایی که با عشق شروع می‌شود و خیلی زود به بی‌تفاوتی می‌رسد که اگر رابطه برسد به تنفر، هر دو نفر تکلیف خودشان را می‌دانند. قطعاً هر کجای زندگی باشند عطایش را به لقایش می‌بخشند و ادامه زندگی را طاقت نمی‌آورند و می‌روند فی امان الله، اما امان از برزخ بی‌تفاوتی که مرداب‌وار زندگی را زهرمار می‌کند که آدم‌های در چنین موقعیت نه توان دل کندن و رفتن دارند و نه دل و دماغ ماندن و ادامه دادن.
فالومی قصه بی‌تفاوتی رابطه‌هاست. بدون شک بی‌تفاوتی برزخ و آفت هر رابطه است.
شاید بهتر باشد گناه را به گردنِ اینترنت و دنیای مجازی و شبکه‌های اجتماعی تلگرام، اینستاگرام و فیسبوک که سَروکله‌شان در سال‌های اخیر به شکل‌های مختلف در زندگی ما پیدا شده نیاندازیم بلکه واقعیت این است که مقصر ما آدم‌های تنوع‌طلبی هستیم که مدیریت عاطفه نمی‌دانیم و آن‌جایی‌که باید خوب ببینیم، چشم‌های‌مان را به روی حقایق می‌بندیم و کورمال‌کورمال در تاریکی انتخاب می‌کنیم و وقتی قرار می‌شود چشم‌ها را ببندیم تا با آن‌چه انتخاب کرده‌ایم، سال‌های متمادی زندگی کنیم، آن‌وقت خط‌کش، متر و گونیا به‌دست شروع به سنجش و ارزیابی زوایای مختلف، فاصله‌ها و اختلاف سلیقه و... می‌کنیم.
«فالومی» قصه‌ی پُر غصه‌ی ما آدم‌هاست. فرقی هم ندارد جغرافیای زیستی ما، کجای کُره زمین قرار دارد. لندن یا تهران. پاریس یا شیراز... مشکل وجود دارد. قبول کنیم ما بیمار هستیم و رابطه‌های‌مان مشکل دارد. بسیاری از ما به جای آن‌که بخواهیم برای زخم‌های رابطه، مرهم پیدا کنیم و رابطه را مدیریت و کنترل کنیم، سعی می‌کنیم بی‌تفاوت باشیم، نبینیم، فراموش کنیم، ساکنِ کوچه‌ی علی‌چپ شویم و وقتی تار و پود یک رابطه متلاشی شد آن‌وقت به فکر آن می‌افتیم که ای داد... ای داد... فرش ابریشم دست‌بافت ارزشمند اُزبکی‌‌مان که قدرش را ندانسته‌ایم بید چنان جویده که تنها خاطره محوی از تصویرش را بیاد داریم.
لایه ... دیدن ادامه ›› رویی فالومی چنان است که گویا قرار است دقایقی ما را شاد کند و بخنداند تا دور شویم از دنیای واقعی، اما لایه درونی نمایش، پُر است از تلخی، درد، گریه و جدایی. قصه اصلی فالومی نه به طعم کلوچه‌های کارآگاه خصوصی، شیرین است و نه همچون گل‌ها و قالی دفترکار مشاور مالی و حسابدار، رنگی و جذاب. قصه فالومی روایت سیاه و سفیدی است که بیانگر تنهایی ما آدم‌هاست. فالومی از تنهایی آدم‌های به‌ظاهر خوشبختی می‌گوید که اینبار فُرادا و حتی زوج‌زوج تنها هستند.
فالومی نگاهی دارد به روابط و زندگی‌هایی که با عشق شروع می‌شود و خیلی زود به بی‌تفاوتی می‌رسد که اگر رابطه برسد به تنفر، هر دو نفر تکلیف خودشان را می‌دانند. قطعاً هر کجای زندگی باشند عطایش را به لقایش می‌بخشند و ادامه زندگی را طاقت نمی‌آورند و می‌روند فی امان الله، اما امان از برزخ بی‌تفاوتی که مرداب‌وار زندگی را زهرمار می‌کند که آدم‌های در چنین موقعیت نه توان دل کندن و رفتن دارند و نه دل و دماغ ماندن و ادامه دادن.
فالومی قصه بی‌تفاوتی رابطه‌هاست. بدون شک بی‌تفاوتی برزخ و آفت هر رابطه است.
پرند محمدی و زهره مقدم این را
خواندند
فراهانی، مهدی رجبـلو، امیر، کورش سلیمانی، رضا تهوری، sahar amini، رضا بولو و آذین حجازی این را دوست دارند
فراهانی، مهدی رجبـلو، امیر، کورش سلیمانی، رضا تهوری، sahar amini، رضا بولو و آذین حجازی این را دوست دارند
چه یادداشت خوبی ... ممنون و آفرین دوست عزیز ...
سپاس که ما را در این نگاه زیبا و متن تاثیرگذار سهیم کردید
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
متن زیر را بعد از دیدن نمایش »چشم‌هایی که مال توست» در وبلاگ «از پشت یک سوم» نوشتم.
http://labynth.blogfa.com/post-388.aspx
::::::::::::::: (خواندن این نوشته، داستان را لو میدهد. لطفاً دقت و انتخاب کنید) :::::::::::::::
مرثیه‌ای برای یک نمایش
از امشب نمایش «چشم‌هایی که مال توست» برای چندمین بار و البته اینبار در باغ موزه‌ی هنر ایرانی، اجرا خواهد شد. کاری که تابه‌حال چندین ... دیدن ادامه ›› بار در سالن‌های مختلف نمایشی روی صحنه رفته. کارگردان «نسیم ادبی» و نویسنده و بازیگر خانم «بهاره رهنما»ست.
تعریف و تمجید درباره این کار رو زیاد شنیده بودم. بهاره رهنمای نویسنده شاید برای خیلی‌ها شناخته شده نباشه و اینبار این بازیگر تلویزیون و تاتر، بر اساس یکی از نوشته‌های خودش در نقش زنی که مرد و عشق خود را از دست داده و حالا ما شصت دقیقه واگویه‌های این زن را می‌بینیم و می‌شنویم، بازی خوب و قابل قبولی ارائه می‌کنه.
زندگی‌ای بر اساس یک اتفاق شکل می‌گیره، دختر و پسری توی یه مهمونی آشنا میشن، خیلی زود ازدواج می‌کنند، برخلاف عهد و پیمانی که با هم گذاشتن بچه‌دار میشن و... بهرحال مرد یک جایی از زندگی کم میاره و بنا به دلایلی زن رو تنها میذاره.
نامه‌ای برای همسرش، نغمه می‌نویسه و زیر بوفهی بزرگ چوبی میذاره که هیچ معلوم نیست آیا اصلاً روزی این نامه، به‌دست زن می‌رسه یا برای همیشه زیر بوفهی سنگین و قدیمی، بدون اینکه خونده بشه باقی می‌مونه. نامه‌ی مردِ داستان، فقط به دستِ تماشاچیان که برای دیدنِ نمایش وارد سالن شدند می‌رسه و ای‌کاش این نامه در انتهای کار و موقع خروج داده می‌شد، نه وقتی که تماشاچی وارد سالن می‌شه.
کار خوبی نیست، وقتی از طرفِ دوستی عزیز، برای دیدن این نمایش که دیشب به‌نوعی اکران خصوصی بود دعوت می‌شی و کار رو می‌بینی، مشکلات و نقایص رو بزرگتر از حُسن ببینی و یادداشت کنی (البته من از کار خوب خانم ادبی و رهنما چند خط بالاتر تعریف کردم) ولی وقتی قرار باشه تماشاچی بیچاره چهل‌و‌پنج هزار تومن برای دیدنِ نمایش شصت دقیقه‌ای پرداخت کنه، آیا سالن کهن‌دیار واقع در باغ موزه هنر ایرانی، جای خوبی برای اجرای یک نمایش خواهد بود؟ آیا به‌صرفِ نبودنِ جا و سالن و هزینه‌های بالای اجرا و دخیل بودن بخش خصوصی و... باید تاتر رو در سالنی صاف و مسطح، با میز و صندلی و چیدمانی شبیه به سالن‌های عروسی دید؟
در اینکه گروه‌های نمایشی مشکلات زیادی دارند، سالن نیست، هزینه‌ها بالاست، برگشت سرمایه وجود نداره و... هیچ شکی نیست ولی بر چه مبنایی باید 45000 تومن بابت دیدن یه نمایش هرچند خوب و قابل دفاع پرداخت کرد؟ آیا چون کار در جایی نزدیک به خیابون فرشته برگزار می‌شه، باید پایه رو بر این بذاریم که همه‌ی تماشاچیان با پورشه و لامبورگینی قراره به دیدن نمایش بیان؟!
این نمایش، سال گذشته و امسال در چندین سالن مختلف اجرا شده و قاعدتاً باید در حال حاضر بدون هیچ مشکلی کار از مرحله صفر تا صد به انجام برسه. مثل هر نمایشی بروشوری به‌دست تماشاچی داده می‌شه که اطلاعاتی درباره کار و عوامل اجرایی روی اون نوشته شده . قسمتی از نوشته‌ی روی این بروشور رو عینناً اینجا می‌نویسم:
"با تشکر از همکاران باغ موزه و از مدیر نمایش سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران آقای شهرام کرمی و همکاران حراست باغ موزه و با تشکر از مدیریت محترم سالن کهن دیار جناب آقای حسین سرخوش"
برخلاف تصور بسیاری از دوستان، هزینه‌ی امور فرهنگی در غرب بالاست. تماشاچی برای دیدن یه فیلم توی سالن سینما و تاتر پول نسبتاً زیادی پرداخت می‌کنه. حتماً نباید به پاریس و واشنگتن و مونترال سفر کرد تا هزینه‌ها رو دید. امروز به‌راحتی می‌شه با سرچ روی اینترنت متوجه‌ی قیمت‌های سالن‌های نمایش شد. خواننده برای خرید یک کتاب دویست صفحه‌ی چهل پنجاه دلار باید پول بده و این حتی برای یک آمریکایی با درآمد دلاری پول کمی نیست ولی به‌غیر از اینکه هزینه‌های فرهنگی در سبد شخص و خانواده تعریف شده و این کار ریشه توی فرهنگ اون جامعه داره، وقتی هم که وارد سالن تاتر می‌شه و بروشوری دریافت می‌کنه، بدون‌شک چنین جمله‌ی گهرباری رو بدون فعل و فاعل و مفعول و ناقص نمی‌خونه.
و این بروشور، اون سالن عروسی، بلیط چهل‌و‌پنج هزار تومنی و... مرثیه‌ای برای یک نمایش، همین.
http://labynth.blogfa.com/post-388.aspx
::::::::::::::: (خواندن این نوشته، داستان را لو میدهد. لطفاً دقت و انتخاب کنید) :::::::::::::::
مرثیه‌ای برای یک نمایش
از امشب نمایش «چشم‌هایی که مال توست» برای چندمین بار و البته اینبار در باغ موزه‌ی هنر ایرانی، اجرا خواهد شد. کاری که تابه‌حال چندین ... دیدن ادامه ›› بار در سالن‌های مختلف نمایشی روی صحنه رفته. کارگردان «نسیم ادبی» و نویسنده و بازیگر خانم «بهاره رهنما»ست.
تعریف و تمجید درباره این کار رو زیاد شنیده بودم. بهاره رهنمای نویسنده شاید برای خیلی‌ها شناخته شده نباشه و اینبار این بازیگر تلویزیون و تاتر، بر اساس یکی از نوشته‌های خودش در نقش زنی که مرد و عشق خود را از دست داده و حالا ما شصت دقیقه واگویه‌های این زن را می‌بینیم و می‌شنویم، بازی خوب و قابل قبولی ارائه می‌کنه.
زندگی‌ای بر اساس یک اتفاق شکل می‌گیره، دختر و پسری توی یه مهمونی آشنا میشن، خیلی زود ازدواج می‌کنند، برخلاف عهد و پیمانی که با هم گذاشتن بچه‌دار میشن و... بهرحال مرد یک جایی از زندگی کم میاره و بنا به دلایلی زن رو تنها میذاره.
نامه‌ای برای همسرش، نغمه می‌نویسه و زیر بوفهی بزرگ چوبی میذاره که هیچ معلوم نیست آیا اصلاً روزی این نامه، به‌دست زن می‌رسه یا برای همیشه زیر بوفهی سنگین و قدیمی، بدون اینکه خونده بشه باقی می‌مونه. نامه‌ی مردِ داستان، فقط به دستِ تماشاچیان که برای دیدنِ نمایش وارد سالن شدند می‌رسه و ای‌کاش این نامه در انتهای کار و موقع خروج داده می‌شد، نه وقتی که تماشاچی وارد سالن می‌شه.
کار خوبی نیست، وقتی از طرفِ دوستی عزیز، برای دیدن این نمایش که دیشب به‌نوعی اکران خصوصی بود دعوت می‌شی و کار رو می‌بینی، مشکلات و نقایص رو بزرگتر از حُسن ببینی و یادداشت کنی (البته من از کار خوب خانم ادبی و رهنما چند خط بالاتر تعریف کردم) ولی وقتی قرار باشه تماشاچی بیچاره چهل‌و‌پنج هزار تومن برای دیدنِ نمایش شصت دقیقه‌ای پرداخت کنه، آیا سالن کهن‌دیار واقع در باغ موزه هنر ایرانی، جای خوبی برای اجرای یک نمایش خواهد بود؟ آیا به‌صرفِ نبودنِ جا و سالن و هزینه‌های بالای اجرا و دخیل بودن بخش خصوصی و... باید تاتر رو در سالنی صاف و مسطح، با میز و صندلی و چیدمانی شبیه به سالن‌های عروسی دید؟
در اینکه گروه‌های نمایشی مشکلات زیادی دارند، سالن نیست، هزینه‌ها بالاست، برگشت سرمایه وجود نداره و... هیچ شکی نیست ولی بر چه مبنایی باید 45000 تومن بابت دیدن یه نمایش هرچند خوب و قابل دفاع پرداخت کرد؟ آیا چون کار در جایی نزدیک به خیابون فرشته برگزار می‌شه، باید پایه رو بر این بذاریم که همه‌ی تماشاچیان با پورشه و لامبورگینی قراره به دیدن نمایش بیان؟!
این نمایش، سال گذشته و امسال در چندین سالن مختلف اجرا شده و قاعدتاً باید در حال حاضر بدون هیچ مشکلی کار از مرحله صفر تا صد به انجام برسه. مثل هر نمایشی بروشوری به‌دست تماشاچی داده می‌شه که اطلاعاتی درباره کار و عوامل اجرایی روی اون نوشته شده . قسمتی از نوشته‌ی روی این بروشور رو عینناً اینجا می‌نویسم:
"با تشکر از همکاران باغ موزه و از مدیر نمایش سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران آقای شهرام کرمی و همکاران حراست باغ موزه و با تشکر از مدیریت محترم سالن کهن دیار جناب آقای حسین سرخوش"
برخلاف تصور بسیاری از دوستان، هزینه‌ی امور فرهنگی در غرب بالاست. تماشاچی برای دیدن یه فیلم توی سالن سینما و تاتر پول نسبتاً زیادی پرداخت می‌کنه. حتماً نباید به پاریس و واشنگتن و مونترال سفر کرد تا هزینه‌ها رو دید. امروز به‌راحتی می‌شه با سرچ روی اینترنت متوجه‌ی قیمت‌های سالن‌های نمایش شد. خواننده برای خرید یک کتاب دویست صفحه‌ی چهل پنجاه دلار باید پول بده و این حتی برای یک آمریکایی با درآمد دلاری پول کمی نیست ولی به‌غیر از اینکه هزینه‌های فرهنگی در سبد شخص و خانواده تعریف شده و این کار ریشه توی فرهنگ اون جامعه داره، وقتی هم که وارد سالن تاتر می‌شه و بروشوری دریافت می‌کنه، بدون‌شک چنین جمله‌ی گهرباری رو بدون فعل و فاعل و مفعول و ناقص نمی‌خونه.
و این بروشور، اون سالن عروسی، بلیط چهل‌و‌پنج هزار تومنی و... مرثیه‌ای برای یک نمایش، همین.
Mr. Tambourine Man، زهرا میرمحمد، امیر و لیلا این را
خواندند
فرشاد عبدل زاده، حامد امیدی، بیتا نجاتی و فرناز این را دوست دارند
فرشاد عبدل زاده، حامد امیدی، بیتا نجاتی و فرناز این را دوست دارند
لیلا جان ممنون از لطفت. امیدوارم هر چه سریع‌تر پروسه گرفتن مجوز و چاپ و... طی بشه.
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
«مرد بالشی» رو دیدم. کاری بود که دوستش داشتم و نظرم رو هم توی وبلاگ لابیرنت (از پشت یک سوم) نوشتم.
::::: (خواندن این نوشته، داستانِ مرد بالشی را لو میدهد. لطفاً دقت و انتخاب کنید!) :::::
«مرد بالشی»
متهمی با لباسی خونی روی صندلی نشسته. کیسه‌ی مشکی روی سرش کشیده شده و دو مامور پلیس، بدون توجه به متهم و تماشاچیان که دنبال شماره صندلی‌شون می‌گردند در حال بازی پینگ‌پنگ هستند. داستان خیلی زود شروع می‌شه و تو می‌فهمی متهم، کسی نیست جز نویسنده‌ای که از سَر اجبار، در کشتارگاه کار می‌کنه و حالا با لباسی سفیدِ آغشته به خون، در اداره‌ی پلیس حضور داره.
کسانی که تاتر رو جدی‌تر دنبال می‌کنند، وقتی قرار باشه کاری از «محمد یعقوبی» ببینند ... دیدن ادامه ›› بدون‌شک ذهن‌شون توی مرحله‌ی اول سراغ رابطه‌ی زن و شوهری و بحران‌های خونوادگی می‌ره که یعقوبی استادِ ساختن این نوع رابطه‌هاست ولی اینبار در «مرد بالشی» شما با حجمِ سنگینی از خشونت مواجه می‌شید. گوشه‌ای از دنیای واقعی که وقتی قرار باشه چهره‌ی بدونِ گریم و بَزک شده‌ی خودش رو نشون بده، مُتهم و مامور پلیس هر دو در یک جایگاه قرار می‌گیرن.
«مرد بالشی» بر اساس نوشته‌ی مارتین مک‌دونا ایرلندی، و با حضور چهار بازیگر مرد اجرا می‌شه. کاتوریان، نویسنده‌ای (احمد مهران‌فر) که گذشته و کودکی سختی داشته از طرفِ پلیس دستگیر می‌شه. چند کودک با همان شکل و شمایلی که کاتوریان در داستان‌های خودش نوشته، کشته شدن و متهم اصلی، کاتوریانِ نویسنده است.
خیلی زود متوجه می‌شیم که مایکل برادر کاتوریان (علی سرابی) که پسری عقب‌افتاده است نیز دستگیر شده که در میانه‌ی داستان اعتراف به قتل کودکان می‌کنه. مایکل گذشته‌ی بسیار سختی داشته و از طرف پدر و مادرش شکنجه می‌شده و بعد از شنیدن داستان‌های برادرش بنا به ادعای خودش، چند بچه را دقیقاً شبیه به داستان‌های کاتوریان کشته و حالا هر دو توی بازداشتگاه هستند که...
از آن‌جایی که مرد بالشی موقعیتِ زمانی و مکانی خاصی نداره بنابراین محمد یعقوبی (و آیدا کیخایی) مثل «بُرهان» لزومی ندیده که بخواد داستان رو ایرانیزه کنه. جامعه‌ی مُدرن امروزی برخلافِ ظاهر لوکس و پُر زرق‌وبرقش، پُر از خشونت و زشتی‌یه پس وقتی از خشونت حرف می‌زنیم جهان اول و سوم و قاره‌ی فلان و بهمان بی‌معناست.
کاتوریانِ نویسنده، نماینده‌ی قشر روشنفکر، با توجه به اجبار سلاخ شده! روزها چاقو دستش می‌گیره و شب‌ها قلم. نویسنده‌ی که در گذشته دست به قتل زده و امروز برای نجاتِ جامعه تلاش می‌کنه و داستان می‌نویسه در حالی که داستان‌هاش باعث مرگ و قتل دیگران می‌شه.
مایکلِ کاتوریان کودک عقب‌افتاده‌ای که زاییده همین جامعه‌ی خشن امروزیه. سال‌ها شکنجه شده و رنج دیده و حالا می‌خواهد خودش به تنهایی قانون و عدالت را برقرار کنه. می‌خواد به تنهایی تمام کودکی به فنارفته‌ی خودش را جبران کنه. واقعاً چه کسی می‌تونه به مایکل حق نده؟
اریل، مامور پلیس، (نوید محمدزاده) دوران کودکی سختی را گذرانده. اون هم آزار دیده و این خشونت را حتی وقتی که مامورقانون شده و باید با عدالت رفتار کنه با خودش یدک می‌کشه. کودک‌آزاری را فراموش نکرده و آثار سوء‌اش در رفتار و برخوردش وجود داره. از لحاظ جُرم در همان جایگاهی هست که کاتوریان قرار داره، ولی شاید رازش هنوز فاش نشده.
کارآگاه توپولسکی، (پیام دهکردی) مردی الکی که خیلی سعی داره خودش را کنترل کنه ولی این مامور قانون هم خیلی زود بهم می‌ریزه. عصبی و پُر استرسه. به‌راستی امنیت جامعه دست چه کسانی سپرده شده؟
مرد بالشی، حجم سنگین و سیاهی از خشونته. نمونه‌ای از واقعیت زندگی امروزی که به زیبایی به تصویر کشیده شده. همه‌ی ما بارها در مقام متهم، شاهد، مظنون و اعدامی قرار می‌گیریم. همه‌ی ما حتی وقتی در جایگاه قاتل هم که باشیم حق داریم و این واقعیت وحشتناکی‌یه.
مرد بالشی، نویسنده مارتین مک‌دونا، کارگردان محمد یعقوبی و آیدا کیخایی، خانه هنرمندان
http://labynth.blogfa.com/post-384.aspx
::::: (خواندن این نوشته، داستانِ مرد بالشی را لو میدهد. لطفاً دقت و انتخاب کنید!) :::::
«مرد بالشی»
متهمی با لباسی خونی روی صندلی نشسته. کیسه‌ی مشکی روی سرش کشیده شده و دو مامور پلیس، بدون توجه به متهم و تماشاچیان که دنبال شماره صندلی‌شون می‌گردند در حال بازی پینگ‌پنگ هستند. داستان خیلی زود شروع می‌شه و تو می‌فهمی متهم، کسی نیست جز نویسنده‌ای که از سَر اجبار، در کشتارگاه کار می‌کنه و حالا با لباسی سفیدِ آغشته به خون، در اداره‌ی پلیس حضور داره.
کسانی که تاتر رو جدی‌تر دنبال می‌کنند، وقتی قرار باشه کاری از «محمد یعقوبی» ببینند ... دیدن ادامه ›› بدون‌شک ذهن‌شون توی مرحله‌ی اول سراغ رابطه‌ی زن و شوهری و بحران‌های خونوادگی می‌ره که یعقوبی استادِ ساختن این نوع رابطه‌هاست ولی اینبار در «مرد بالشی» شما با حجمِ سنگینی از خشونت مواجه می‌شید. گوشه‌ای از دنیای واقعی که وقتی قرار باشه چهره‌ی بدونِ گریم و بَزک شده‌ی خودش رو نشون بده، مُتهم و مامور پلیس هر دو در یک جایگاه قرار می‌گیرن.
«مرد بالشی» بر اساس نوشته‌ی مارتین مک‌دونا ایرلندی، و با حضور چهار بازیگر مرد اجرا می‌شه. کاتوریان، نویسنده‌ای (احمد مهران‌فر) که گذشته و کودکی سختی داشته از طرفِ پلیس دستگیر می‌شه. چند کودک با همان شکل و شمایلی که کاتوریان در داستان‌های خودش نوشته، کشته شدن و متهم اصلی، کاتوریانِ نویسنده است.
خیلی زود متوجه می‌شیم که مایکل برادر کاتوریان (علی سرابی) که پسری عقب‌افتاده است نیز دستگیر شده که در میانه‌ی داستان اعتراف به قتل کودکان می‌کنه. مایکل گذشته‌ی بسیار سختی داشته و از طرف پدر و مادرش شکنجه می‌شده و بعد از شنیدن داستان‌های برادرش بنا به ادعای خودش، چند بچه را دقیقاً شبیه به داستان‌های کاتوریان کشته و حالا هر دو توی بازداشتگاه هستند که...
از آن‌جایی که مرد بالشی موقعیتِ زمانی و مکانی خاصی نداره بنابراین محمد یعقوبی (و آیدا کیخایی) مثل «بُرهان» لزومی ندیده که بخواد داستان رو ایرانیزه کنه. جامعه‌ی مُدرن امروزی برخلافِ ظاهر لوکس و پُر زرق‌وبرقش، پُر از خشونت و زشتی‌یه پس وقتی از خشونت حرف می‌زنیم جهان اول و سوم و قاره‌ی فلان و بهمان بی‌معناست.
کاتوریانِ نویسنده، نماینده‌ی قشر روشنفکر، با توجه به اجبار سلاخ شده! روزها چاقو دستش می‌گیره و شب‌ها قلم. نویسنده‌ی که در گذشته دست به قتل زده و امروز برای نجاتِ جامعه تلاش می‌کنه و داستان می‌نویسه در حالی که داستان‌هاش باعث مرگ و قتل دیگران می‌شه.
مایکلِ کاتوریان کودک عقب‌افتاده‌ای که زاییده همین جامعه‌ی خشن امروزیه. سال‌ها شکنجه شده و رنج دیده و حالا می‌خواهد خودش به تنهایی قانون و عدالت را برقرار کنه. می‌خواد به تنهایی تمام کودکی به فنارفته‌ی خودش را جبران کنه. واقعاً چه کسی می‌تونه به مایکل حق نده؟
اریل، مامور پلیس، (نوید محمدزاده) دوران کودکی سختی را گذرانده. اون هم آزار دیده و این خشونت را حتی وقتی که مامورقانون شده و باید با عدالت رفتار کنه با خودش یدک می‌کشه. کودک‌آزاری را فراموش نکرده و آثار سوء‌اش در رفتار و برخوردش وجود داره. از لحاظ جُرم در همان جایگاهی هست که کاتوریان قرار داره، ولی شاید رازش هنوز فاش نشده.
کارآگاه توپولسکی، (پیام دهکردی) مردی الکی که خیلی سعی داره خودش را کنترل کنه ولی این مامور قانون هم خیلی زود بهم می‌ریزه. عصبی و پُر استرسه. به‌راستی امنیت جامعه دست چه کسانی سپرده شده؟
مرد بالشی، حجم سنگین و سیاهی از خشونته. نمونه‌ای از واقعیت زندگی امروزی که به زیبایی به تصویر کشیده شده. همه‌ی ما بارها در مقام متهم، شاهد، مظنون و اعدامی قرار می‌گیریم. همه‌ی ما حتی وقتی در جایگاه قاتل هم که باشیم حق داریم و این واقعیت وحشتناکی‌یه.
مرد بالشی، نویسنده مارتین مک‌دونا، کارگردان محمد یعقوبی و آیدا کیخایی، خانه هنرمندان
http://labynth.blogfa.com/post-384.aspx
انابل پیروز، آرزومند، فرناز نوروزی، مارال عظیمی، بهرنگ و جواد دوزنده این را
خواندند
Fahimeh Moussavi، علی عبدالرحیم، نازنین شریعتی، بیتا نجاتی، مهسا علی پور، حمید خورشیدی، آوا فیاض، رعنا جمالی و رزا این را دوست دارند
Fahimeh Moussavi، علی عبدالرحیم، نازنین شریعتی، بیتا نجاتی، مهسا علی پور، حمید خورشیدی، آوا فیاض، رعنا جمالی و رزا این را دوست دارند
به به آقا کیوان مجددن در تیوال :)
این جمله ی آخرتون،"همه ما حتی وقتی در جایگاه قاتل هم که باشیم حق داریم و این واقعیت وحشتناکیه" من رو یاد جمله ای از ژان رنوار انداخت که دیشب خیلی اتفاقی خوندمش. میگه: "خیلی وحشتناک است که هرکس دلیل خودش را دارد." و چقدر درسته، و چقدر وحشتناکه!!! و چقدر تو این نمایشنامه خوب در اومده...
این جمله ی آخرتون،"همه ما حتی وقتی در جایگاه قاتل هم که باشیم حق داریم و این واقعیت وحشتناکیه" من رو یاد جمله ای از ژان رنوار انداخت که دیشب خیلی اتفاقی خوندمش. میگه: "خیلی وحشتناک است که هرکس دلیل خودش را دارد." و چقدر درسته، و چقدر وحشتناکه!!! و چقدر تو این نمایشنامه خوب در اومده...
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
مطلبی که بعد از دیدن «برهان» کار آقای «محمد یعقوبی» توی وبلاگ «از پشت یک سوم» نوشتم.
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
بُرهانِ یعقوبی
ریاضی‌دانی مُرده و دو تا دخترش، یکی ساکنِ شرق و دیگری غربِ آمریکا قراره تکلیفِ زندگی، خونه و مهم‌تر از همه، برهانِ مهمی از علم ریاضی‌ای رو معلوم کنند. یکی از دخترها دل به خونه‌ی قدیمی‌شون بسته و حاضر نیست بعد از مرگِ پدرش خونه رو بفروشند و اون یکی که در آستانه‌ی ... دیدن ادامه ›› ازدواج با...
آدم‌هایی هستند که کارشون، سَبک داره. امضاء نانوشته‌ایی داره که تو می‌تونی اون رو بین خیلی از کارهای هنری تشخیص بدی و «محمد یعقوبی» یکی از همین آدم‌هاست. کسی که پای نوشته و اجراش، مُهر و امضای خودش رو زده و اگه علاقه داشته باشی به نوع نگاه و آثارش، بدون‌شک هر بار که یکی از کارهاش رو می‌بینی، منتظر می‌مونی برای دیدنِ نمایش بعدی. و خب توی دنیای امروز، با این حجم از آثار مکتوب و سمعی بصری، هنر زیادی می‌خواد اون‌قدر توی کارت، صاحبِ سَبک شده باشی که مخاطب رو برای کار بعدی منتظر نگه داری.
ماهیتِ زندگی امروز اینه که همه چیز خیلی زود فراموش می‌شه و کمتر کسی منتظر چیزی می‌مونه در حالی که یعقوبی در نوشته‌های خودش، اقتباس و بازنویسی‌هایی که از آثار دیگران کرده کاملاً نگاه خاصِ خودش رو توی این آثار ارائه کرده و این همون حلقه‌ی اتصالِ بین یعقوبی و مخاطبی است که آثارش رو دوست داره. حتی توی کاری مثل «برهان» که این ردِ پا کمتر و کم‌رنگ‌تر از آثار قبلی بوده.
«برهان» کاری از دیوید اوبورن، توسط محمد یعقوبی، ایرانیزه شده و این شب‌ها توی فرهنگسرای نیاوران در حال اجراست.
قطعاً به‌همین راحتی کاترینِ قصه، کتایون نشده. باید نگاه، مشکل، خواسته و دغدغه‌هاش ایرانی بشه تا منِ مخاطب بتونم کتایون رو بپذیرم و باهاش ارتباط برقرار کنم که از دیدِ من، این مهم توی برهان انجام شده. با آدم‌های ایرانی قصه‌‌ایی که توی شیکاگو اتفاق افتاده، بهمین راحتی رفیق نمی‌شیم به‌صرف اینکه فقط ایرانی صحبت می‌کنند و شعر فارسی می‌خونند، بلکه باید اون شخصیتِ ایرانی مونده در غربت، ساخته و پرداخته بشه.
البته حالا که داستانی آمریکایی، ایرانی شده، به نظرم با توجه به فضا و مضمونش، می‌تونست دغدغه‌های یک ایرانی مهاجر، رنگ و لعاب بیشتری پیدا کنه. تضادهای زندگی غربی، تفاوت‌های دو جامعه، بی‌هویتی فرهنگی، سَرخوردگی و مشکلات مهاجرت که بهرحال در جایی از قصه از زبان علی سرابی، پدر ریاضی‌دان خیلی مختصر و مفید گفته می‌شه، می‌تونست یکی از موضوعات پُررنگ برهان باشه که شاید زمان و عواملِ محدود کننده‌ی دیگه‌ای مانع از آن شده.
http://labynth.blogfa.com/post-364.aspx
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
بُرهانِ یعقوبی
ریاضی‌دانی مُرده و دو تا دخترش، یکی ساکنِ شرق و دیگری غربِ آمریکا قراره تکلیفِ زندگی، خونه و مهم‌تر از همه، برهانِ مهمی از علم ریاضی‌ای رو معلوم کنند. یکی از دخترها دل به خونه‌ی قدیمی‌شون بسته و حاضر نیست بعد از مرگِ پدرش خونه رو بفروشند و اون یکی که در آستانه‌ی ... دیدن ادامه ›› ازدواج با...
آدم‌هایی هستند که کارشون، سَبک داره. امضاء نانوشته‌ایی داره که تو می‌تونی اون رو بین خیلی از کارهای هنری تشخیص بدی و «محمد یعقوبی» یکی از همین آدم‌هاست. کسی که پای نوشته و اجراش، مُهر و امضای خودش رو زده و اگه علاقه داشته باشی به نوع نگاه و آثارش، بدون‌شک هر بار که یکی از کارهاش رو می‌بینی، منتظر می‌مونی برای دیدنِ نمایش بعدی. و خب توی دنیای امروز، با این حجم از آثار مکتوب و سمعی بصری، هنر زیادی می‌خواد اون‌قدر توی کارت، صاحبِ سَبک شده باشی که مخاطب رو برای کار بعدی منتظر نگه داری.
ماهیتِ زندگی امروز اینه که همه چیز خیلی زود فراموش می‌شه و کمتر کسی منتظر چیزی می‌مونه در حالی که یعقوبی در نوشته‌های خودش، اقتباس و بازنویسی‌هایی که از آثار دیگران کرده کاملاً نگاه خاصِ خودش رو توی این آثار ارائه کرده و این همون حلقه‌ی اتصالِ بین یعقوبی و مخاطبی است که آثارش رو دوست داره. حتی توی کاری مثل «برهان» که این ردِ پا کمتر و کم‌رنگ‌تر از آثار قبلی بوده.
«برهان» کاری از دیوید اوبورن، توسط محمد یعقوبی، ایرانیزه شده و این شب‌ها توی فرهنگسرای نیاوران در حال اجراست.
قطعاً به‌همین راحتی کاترینِ قصه، کتایون نشده. باید نگاه، مشکل، خواسته و دغدغه‌هاش ایرانی بشه تا منِ مخاطب بتونم کتایون رو بپذیرم و باهاش ارتباط برقرار کنم که از دیدِ من، این مهم توی برهان انجام شده. با آدم‌های ایرانی قصه‌‌ایی که توی شیکاگو اتفاق افتاده، بهمین راحتی رفیق نمی‌شیم به‌صرف اینکه فقط ایرانی صحبت می‌کنند و شعر فارسی می‌خونند، بلکه باید اون شخصیتِ ایرانی مونده در غربت، ساخته و پرداخته بشه.
البته حالا که داستانی آمریکایی، ایرانی شده، به نظرم با توجه به فضا و مضمونش، می‌تونست دغدغه‌های یک ایرانی مهاجر، رنگ و لعاب بیشتری پیدا کنه. تضادهای زندگی غربی، تفاوت‌های دو جامعه، بی‌هویتی فرهنگی، سَرخوردگی و مشکلات مهاجرت که بهرحال در جایی از قصه از زبان علی سرابی، پدر ریاضی‌دان خیلی مختصر و مفید گفته می‌شه، می‌تونست یکی از موضوعات پُررنگ برهان باشه که شاید زمان و عواملِ محدود کننده‌ی دیگه‌ای مانع از آن شده.
http://labynth.blogfa.com/post-364.aspx
حمیده صمدی، مهدیه مطهر، کیانا اعتمادی، رعنا جمالی، الهام حصاری، مژگان فرشباف، Fahimeh Moussavi، فرناز نوروزی و ف شاملو این را
خواندند
مریم یاقوتی، شهاب آسمانی، نیلوفر دلجو، سید ضیا الدین صفویان و آوا فیاض این را دوست دارند
مریم یاقوتی، شهاب آسمانی، نیلوفر دلجو، سید ضیا الدین صفویان و آوا فیاض این را دوست دارند
آقا کیوان،به نظر من موضوع مهاجرت و دغدغه های مهاجران و تضاد ها و بی هویتی ها و غیره چه خوب شد که در این کار برجسته نشده. و به همون یک مقدار کم بسنده شده. در نمایشهای دیگه کم پرداخته نشده به موضوع مهاجرت،و کمی تکراری شده به نظرم. مثل شرق شرق است و کافه مک ادم که از اجراشون خیلی هم نمی گذره. البته مطمئنم اگه کسی مثل آقای یعقوبی بخواد این موضوع رو واسه یکی از کاراش انتخاب کنه کار تماشایی ای از آب در میاد.
فهمیه جان، به نظرم با توجه به حضور ایرانی‌های مهاجر در آمریکا و بخصوص ریاضی‌دان و دخترش که قاعدتا از نخبگان هستند می‌تونست کار بدون اینکه درگیر «تکرار» بشه به مهاجرت و دغدغه‌ها و فرار مغزها هم بپردازه که حتماً آقای یعقوبی دلایل منطقی برای این کارش داشته که توی یکی از مصاحبه‌هایی که همین یکی دو روز پیش ازش خوندم گویا مشکل طولانی شدن کار یکی از دلایل اون بوده.
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
هوای تهــران سرد شده. به اندازه‌ی سَرمای شب‌های سردِ شیکاگو. آمریکا؟ تهران کجا و شیکاگو کجا؟
«تاتردرمانی» میکنم این روزها. این شب‌ها، که انگار خورشید و ماه بهانه است برای اون‌که یه روز دیگه رو رَج بزنی که اگه نبود همین اندک خوشی‌های این روزها، که روزگار تلخ‌تر از زهرمار می‌شد.
«تاتردرمانی» میکنم. انگار که دکتری کاربلد، تجویز کرده باشه هر هفته، دیدنِ چند تا کار مختلف رو. عینهو آنتی‌بیوتیک که باید سَر ساعت بخوری که دیرتر از هر شیش ساعت، دیگه فایده‌ای نداره و میت رو باید دراز کنی رو به قبله و آب تُربت بریزی توی دهنش و منتظر بمونی آیا شفا پیدا می‌کنه یا نه!
«بُـرهان» یه نمایش کاملاً مهندسی شده است! مثل علم ریاضی که دو به‌علاوه دو، غیر از چهار، چیز دیگه‌ای نمی‌شه، برهان هم همه چیزش خوب و به‌جاست. به اندازه. کافی. حساب شده. بَس! هم سرمای شیکاگو رو حس می‌کنی و هم قِروفِر دوستانِ ال‌ایی رو دوباره می‌بینی.
«برهان» محمد یعقوبی، با بازی بسیار خوب آیدا کیخایی، علی سرابی و مهدی پاکدل کار خوبی است که حیفه دیدنش رو از دست بدید.
توی این هوای سردِ تهران، با «برهان» هم می‌شه لرزید، و هم داغ شد و تب کرد.
«تاتردرمانی» میکنم این روزها. این شب‌ها، که انگار خورشید و ماه بهانه است برای اون‌که یه روز دیگه رو رَج بزنی که اگه نبود همین اندک خوشی‌های این روزها، که روزگار تلخ‌تر از زهرمار می‌شد.
«تاتردرمانی» میکنم. انگار که دکتری کاربلد، تجویز کرده باشه هر هفته، دیدنِ چند تا کار مختلف رو. عینهو آنتی‌بیوتیک که باید سَر ساعت بخوری که دیرتر از هر شیش ساعت، دیگه فایده‌ای نداره و میت رو باید دراز کنی رو به قبله و آب تُربت بریزی توی دهنش و منتظر بمونی آیا شفا پیدا می‌کنه یا نه!
«بُـرهان» یه نمایش کاملاً مهندسی شده است! مثل علم ریاضی که دو به‌علاوه دو، غیر از چهار، چیز دیگه‌ای نمی‌شه، برهان هم همه چیزش خوب و به‌جاست. به اندازه. کافی. حساب شده. بَس! هم سرمای شیکاگو رو حس می‌کنی و هم قِروفِر دوستانِ ال‌ایی رو دوباره می‌بینی.
«برهان» محمد یعقوبی، با بازی بسیار خوب آیدا کیخایی، علی سرابی و مهدی پاکدل کار خوبی است که حیفه دیدنش رو از دست بدید.
توی این هوای سردِ تهران، با «برهان» هم می‌شه لرزید، و هم داغ شد و تب کرد.
مسعود عباداللهی، الهام حصاری، الهه ایزدی، سید محمد عابدی نسب، نیلوفر ثانی و Fahimeh Moussavi این را
خواندند
۱۱ نفر این را دوست دارند
۱۱ نفر این را دوست دارند
ممنون از «کیانا اعتمادی» و «ف شاملو». خانم «مطهر» شما خوبی؟ نه والله، من اون موقع نبودم. من تازه رسیدم!
ممنون. به هر صورت از این به بعد هر تئاتری رو که دیدید لطفن نقدشو اینجا هم بگذارید.
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
+۱,۵۷۲,۰۰۰ نفر
+۲۸,۷۷۰ برنامه
+۹,۰۹۷,۰۰۰ بلیت
+۲۰۰,۰۰۰ بازدید
۴۷,۸۲۹ برگه
۹,۷۷۵ آلبوم
۵,۶۱۶ پادکست
